De fûgel fan Oegel

[p. 21]

V Fan in aei, in gatsje en in fugel.

Hwat duorje de dagen nou lang. Moarns by skoalle siket Tseard earst Yfke op. Soe se nijs ha? Mar alle moarnen skodhollet se... noch neat! Fan de bern wurde se omraken pleage. ‘Hast forkearing Tseard jonge?’ freegje se. Of... ‘Fynst Yfke wol leaf,’ en gean samar troch. Se litte de bern prate, se ha wol hwat oars om oer to prakkesearjen. Mem klaget ek. ‘Hwat der mei ús Tseard is,’ seit se gauris tsjin heit, ‘ik mei wolris mei him nei dokter.’ Heit makket him der net drok oer. ‘'t Binne de jierren,’ seit er, ‘it betteret wol wer oer. Lit him mar gewurde.’

Bytiden is Tseard yn steat har alles to sizzen, mar it kin net. Hy hat master ûnthjitten der net oer to praten. ‘As ien it wit, wit nije wike it hiele doarp it,’ seit dy. Earst hat Tseard der wol ris oer yn sitten dat Yfke har forprate sil, mar 't falt ta. It aei leit nou al fiif wike yn 'e briedmesjine en der foroaret neat. It leit dêr mar, dei yn dei út. Men soe der de senuwen fan krije... mar dan, de 41-ste dei... stiet master him moarns op to wachtsjen. ‘Kom mei,’ seit er, ‘der sit in gatsje yn 't aei.’ En ja hear, 't is wier... dochs! O, hoegde er hjoed mar net nei skoalle, der moat dochs immen by it aei bliuwe... mar master skodhollet, né, hjir mei er gjin frij foar jaen. Sels bleau er ek leaver thús. Masters juffer moat ûnthjitte dat se it aei net út it each forlieze sil en dat se fuortdaliks nei skoalle komme sil as der hwat bisûnders bart.

‘Ik fiel my krekt in baekster,’ seit se laitsjend, ‘ik sil myn bêst dwaen om de lytse poppe soun op de wrâld komme to litten.’ Tseard fortrout it mar heal. Hy wit

[p. 22]

hoe't syn mem is. Aenst komt der in buorfrou to kofjedrinken en dan forjit juffer it hiele aei. Mar 't sil sa wol moatte...

Master en Tseard komme to let op skoalle. De juf fan de earste klasse docht de doar iepen en seit: ‘Foar straf aenst beide neibliuwe.’ ‘Dat kin net, nou master?’ ropt Tseard. ‘Né, dat kin hjoed net,’ anderet master, ‘letter mar ris juf.’

‘Mei ik dan witte hwat der geande is?’ freget juf.

‘Letter ek mar ris,’ seit master. Juf slacht de doar ticht, lilk! ‘Dat is ien,’ seit master, ‘nou de bern.’ Mei de earms oer inoar sitte se to wachtsjen. Sa stil binne se oars nea, mar der is nou fansels great nijs. It falt tige ôf! ‘Neem de rekenboekjes maar,’ seit master, en of se wolle of net, op de bledkant dêr't se oan ta binne, steane 5 greate breuksommen, dy kinne se mar meitsje.

Tseard kladdet mar hwat del. Master hat wel yn 'e rekken dat it hjoed mei Tseard net folle wurdt, mar hy kin der ynkomme, sels moat er ek iderkear nei bûten sjen, soe de frou der ek oankomme?

Om 12 ûre is 't suver in wedstriid hwa 't earst by master-en-dy's is. Tseard en Yfke winne it, master moat wachtsje oant alle bern út skoalle binne en se skine hjoed allegear lang wurk hawwe to moatten.

‘Kalm mar,’ seit masters juffer, ‘der is noch neat. 't Gatsje is allinne hwat greater wurden.’

‘Hwat hat dat ding lang wurk,’ fûteret Tseard. ‘As ik dy fûgel wie, sette ik ta. Hwat is der nou oan om sa lang om to wrotten.’

‘Alles moat syn tiid ha,’ seit master, ‘gean mar gau nei hûs om iten, namsto gauwer bist hjir wer.’

[p. 23]

[p. 24]

Hymjend komt Tseard thús. ‘Kinne wy ite!’ ropt er al efter hûs. ‘Jonge, jonge, hwat in haest,’ seit mem, ‘ik woe datst' altyd sa warber wiest. Mar silst wachtsje moatte oant heit thús is.’ Ek dat noch!

‘Mei ik net ite? Ik ha sa'n honger,’ seurt er. Mem fortrout it net rjocht. ‘Moatst earder op skoalle komme?’ freget se, ‘hast strafwurk?’

‘Ja,’ knikt Tseard. As 't helpt wol er der wol foar lige. ‘Siz dat dan,’ seit mem, ‘dan jow ik dy hwat. Kinst master net wachtsje litte. Heit moat mar ris nei him ta... dou hast hwat.’

Tseard jowt gjin andert. Lit heit mar nei master gean, dy seit dochs neat. Yn in omsjoch hat er it iten op. ‘Koest wol sin oan dat strafwurk ha,’ seit mem, ‘dou kinst hurd.’

‘Dou kinst hurd.’ Dat seit master ek. ‘Wy ha it sop noch mar amper op. Mar gean mar nei de souder, dan kinst ús roppe as der hwat foroaret.’ Dat hoecht master gjin twa kear to sizzen. Amper is Tseard boppe of hy ropt al: ‘Master, master... kom gau it fûgeltsje is der!’

Master, Yfke en juffer stouwe de trep op, en hwat sjogge se... Der leit in lyts wiet fûgeltsje yn 'e mesjine njonken in stikkene dop. ‘As dat alles is,’ ornearret Yfke, ‘hwat in raer ding.’

Tseard moat har gelyk jaen, folle moais is der net oan. ‘Wachtsje earst mar ris oant er droech is,’ seit master, ‘dan liket it gâns oars.’

‘Hwat moat er ite,’ freget Yfke, ‘en hoe moatte wy him fuorje?’

Dêr ha se noch net by stil stien.

[p. 25]

‘As't femylje fan de hin is, rêdt er him sels,’ seit master, ‘en oars soe ik it net witte. Wy kinne ek min de professor skilje.’

‘Yt jim earst jim iten mar op,’ seit masters juffer, ‘it jowt neat as wy hjir allegear steane.’

Froulju binne ek oeral gelyk, tinkt Tseard. It wurk en it iten, oars bistiet der net foar har. Soe Yfke ek sa wurde? 't Sil wol...