De fûgel fan Oegel

[p. 18]

IV De greate bileanning.

‘Fiifhûndert meter fierderop moat er op in pealtsje sitte,’ flústeret master. Tseard hat net iens fornommen dat de professor de mesjine wer brûkt hat. Dy syn lilke bui is ek wer bikommen.

Master sjocht de fûgel it earst en hy kloppet de professor op 'e rêch. De mesjine wurdt súntsjes delset en wer bisykje se mei it net tichterby to slûpen.

‘Hast kâlde hannen Tseard?’ flústeret master, ‘meist se beide wol brûke.’ Hy moast ris witte, tinkt Tseard, hwer't ik dy oare hân foar brûke moat. Se binne al tichteby it pealtsje. ‘Ien, twa, trije,’ telt de professor, en dêr fljocht it net oer it fûgeltsje hinne. Se ha him! Se ha him! Se ha him! Fan blidens dounset de professor om it pealtsje. Dan hellet er hoeden it fûgeltsje ûnder it net wei. It bist koe wol bliid wêze dat it wer yn fortroude hannen is, it hâldt him alteast rêstich.

‘Gau nei de auto,’ hyt de professor, ‘nimme jo de mesjine master?’

‘Nou, nou, in hiele ear,’ seit dy, ‘ik wurd der suver eigenwiis fan.’

De weromreis giet gâns flotter as de hinnereis, se kinne mar oanrinne. De professor hellet in greate kouwe út 'e auto en se binne allegearre bliid as er it doarke efter de fûgel ticht docht.

‘Sa,’ seit de professor, ‘dan gean ik mar wer.’

‘Soene jo ús earst net even thúsbringe,’ seit master, ‘dat ha wy wol fortsjinne, tinkt my.’

‘It sil wol net oars kinne,’ is 't andert, ‘ik haw oars mar in bytsje tiid.’

‘En dy greate bileanning, hoe sit dat? Jo hiene soks

[p. 19]

dochs yn 'e krante stean. As dizz' jongkeardel der net west hie, hie jou fûgel al dea west.’ De professor hellet syn beurs út 'e bûse.

‘Soe dy man samar tûzen goune yn 'e beurs ha?’ tinkt Tseard. Mar dy dream is gau forflein as de professor him in goune yn 'e hân triuwt. ‘Sa hie'k tocht,’ seit er, ‘kinst hwat snobbersguod keapje.’ Tseard sjocht master oan. Kin dit samar! ‘Ja jong,’ seit dy, ‘kinst der neat oan dwaen. Der binne minsken en minsken.’

‘Stap yn,’ ropt de professor, ‘ik wol avensearje.’

‘Doch gjin muoite,’ ropt master werom, ‘wy rinne wol. Hwat tochtste,’ forfettet er as de professor fuortriden is, ‘dat ik by sa'n man yn 'e auto wol! Dan krûp ik noch leaver nei hûs.’

‘Moat master ris sjen,’ seit Tseard en hâldt him it aei foar, ‘dit hat de fûgel lein.’ Master giet alhiel forbjustere op in kilometerpealtsje sitten. ‘Jonge, jonge,’ seit er, ‘dat is hwat oars as in goune. Hjir kinst jild út meitsje. Hoe hast dat hawn?’ Tseard moat laitsje. ‘Jo tinke dochs net dat ik it lein ha? Ik hoegde it allinne mar yn 'e bûse to stekken.’

‘Kom mei,’ seit master, ‘gau nei hûs. Dat aei moat yn de briedmesjine. Ik haw lokkich sa'n ding op 'e souder stean. Wy sille dy professor wol. Minsken... aenst ha wy ek sa'n fûgel.’

‘Is soks net stellerij?’ wol Tseard witte. Hy fortrout it net alhiel, mar master seit: ‘Stellerij? Wy prate nearne oer. Nimmen moat witte hoe't wy oan dat aei kommen binne. Silstou it sjouwe of moat ik it dwaen.’

‘Ik mar,’ anderet Tseard, ‘as master wer stroffelet...’

[p. 20]

‘Jonkje, jonkje, dou moatst leau'k strafwurk ha. Ik mag niet brutaal zijn tegen de meester.’

‘Nee meester,’ seit Tseard, ‘ik zal het niet weer doen.’

Yfke sit al op 'e stoepe to wachtsjen. ‘Ha jimme de fûgel,’ ropt se.

‘Ja,’ knikt Tseard.

‘Ut 'e wei,’ seit master, ‘wy moatte nei de souder.’

‘Om in doaze foar 't jild?’ wol Yfke witte.

‘Helje dan mar in lúsjefersdoaske,’ laket Tseard, ‘dat is great genôch.’

‘Hast in briefke fan tûzen?’

‘Asjeblyft, dou meist de greate bileanning ha. Ik wol dy professor syn jild net,’ en Tseard fljocht by de trep op. ‘Tink om it aei,’ ropt master. Hy is al drok mei de briedmesjine dwaende. Lokkich it ding docht it, de lampen barne al. Hoeden leit master it aei yn 'e mesjine.

‘Hoe lang soe it duorje?’ freget Tseard.

‘Ik wit net,’ anderet master, ‘fan sokke fûgels haw ik gjin forstân. Wy sille ôfwachtsje moatte.’