De fûgel fan Oegel

[p. 13]

III Ek in master stroffelet wolris.

Einlings bliuwt der in greate bistelauto foar de doar stean. In man yn pearse jas, mei in greate swarte bril op 't puntsje fan 'e noas, stapt út. Mei greate stappen rint er om 't hûs hinne en ear't mem de foardoar iepenmeitsje kin, komt er al efterom.

‘Professor Oegel,’ seit er, ‘hwer is myn fûgel?’

‘Dat rymt,’ seit master. ‘Jo koene wol in dichter wêze ynsté fan in professor.’

‘Hwer is myn fûgel,’ ropt de professor jitris. Oan praetsjes hat er neat.

‘Wisten wy dat mar. Tseard hat him hawn, mar hy is fuortflein.’

‘Hoe kinne jimme yn 'e goedichheit sa'n djûre fûgel fleane litte,’ en de professor stampt fan lilkens op 'e groun. ‘Witte jimme wol hoefolle sa'n fûgel wurdich is. Der bistiet mar ien fan op 'e hiele wrâld. Nei jierren fan ûndersyk en krusingen haw ik einlings sa'n fûgel kweke en nou is er juster, doe't ik him iten jaen soe, fuortflein.’

‘Hoe kinne jo yn 'e goedichheit sa'n djûre fûgel fleane litte,’ seit master, wilens er nei Tseard knypeaget.

‘Hwer hawwe jimme him it lêst sjoen?’ wol de professor witte, ‘dan bigjinne wy dêr to sykjen.’

‘Kom mar mei, ik sjoch der net folle heil yn, mar jo binne geleard, jo sille it wol better witte.’

De professor start de auto al. ‘Fyts mar fuort,’ ropt er, ‘ik folgje wol.’

‘Wolle jo noch thé... of kofje,’ ropt mem him noch efternei... of in segaer...’

De professor is al withoefier fuort en heart it net mear. By master-en-dy wiist Tseard op de beam. ‘Dêr siet er.’

[p. 14]

De professor is drok dwaende in great apparaet út 'e auto to heljen en swit him dea.

‘Hwat soe dat moatte?’ freget Tseard master.

‘Hy wol leau'k de tún sûgje,’ is 't andert en 't is wier, it apparaet hat wol hwat fan in stofsûger. Allinne sit der in greate wizerplaet boppe op. De mesjine bigjint to brommen en to skodzjen en de professor stiet der njonken to skodholjen.

‘Hjir is er net mear,’ seit er.

‘Dat hie ik jo sa ek wol sizze kinnen,’ seit master. ‘Dêr hoech ik gjin mesjine foar.’

‘Hy is dy kant út flein,’ forfettet de professor, as hied er neat heard, ‘en sit twa kilometer fierderop yn in sparrebeam. Dat sjoch ik oan dizze wizer.’ Master seit neat mear.

‘Dy kant út? Dan is er yn de bosk,’ seit Tseard, ‘dêr ha wy niis ek al west.’

‘Stap mar yn,’ hyt de professor, ‘dan ride wy der hinne.’ Yn de bosk hellet er de mesjine wer út 'e auto. ‘Hy sit nou 1½ km dy kant út, op 'e groun,’ fortelt er.

‘Dan it spul mar wer yn 'e auto,’ ropt Tseard. Hy mei wol oer autoriden.

‘Hoe krigest it yn 'e plasse,’ seit de professor, ‘dan jeije wy him ommers fuort! Wy moatte teantsjendewei fierder.’ ‘En dan?’ wol Tseard witte.

‘Dat silst wol sjen. Sjoch, dit fangnet moat al mei,’ en de professor triuwt Tseard in great net yn 'e bannen. De professor earst... sa slûpe se de bosk yn. De professor hat de stofsûger op 't skouder.

‘Moat ik helpe to sjouwen?’ freget master.

[p. 15]

[p. 16]

‘Né,’ is 't andert, ‘der komme gjin frjemde hannen oan dizze mesjine.’ Master is bliid ta. Sa nou en dan sjocht de professor lilk om. De oaren meitsje tofolle lawaei. Dat er sels ek sa nou en dan op in deade tûke trapet, docht der blykber net ta.

‘Wy binne der sahwat,’ flústeret er, ‘sjogge jimme al hwat?’

‘Ik sjoch sa'n protte,’ seit Tseard, ‘mar jou fûgel net.’ ‘Hwerom sjogge jo net op jou mesjine,’ freget master, ‘oars hiene jo dat ding dêr ek wol stean litte kinnen.’ ‘Ik lit de mesjine net ûnbiheard efter,’ anderet de professor, ‘en ik kin him hjir ek net brûke, hy makket tofolle kabael.’

‘Dan moatte jo dêr ris hwat op útfine,’ wol master ha. De professor sjocht master lytsachtsjend oan. ‘Ik bin professor yn de fûgelkunde,’ seit er, ‘gjin mesjinemakker.’

‘Hwa hat dy mesjine dan makke?’ wol Tseard witte. ‘Myn frou. Dy is professor yn't mesjinemeitsjen. Se hat him juster útfoun.’

‘In gelearde boel dêr by jimmes,’ seit master, ‘hawwe jo ek bern? Ik kin noch wol in pear learlingen brûke.’ ‘Ja,’ is 't andert, ‘mar dy binne fuort nei de H.B.S. gien. Mar, hoe sit it, sille wy wer to fûgelsykjen? Wy forprate ús tiid.’

‘Ik moat myn húswurk ek noch meitsje,’ lit Tseard him ûntfalle. Master laket. ‘Krigest moarn gjin beurt, dat ûnthjit ik dy,’ seit er.

Underwilens is de professor al in hiel ein fierder roun en master en Tseard sette de sokken der yn, teantsjen-

[p. 17]

dewei dan fansels.

‘Sssttt,’ warskôget de professor, ‘dêr sit er.’ En ja hear, se sjogge it. De fûgel sit op hwat deade blêdden, it kopke yn 'e fearren.

‘Hwat nou?’ flústeret master.

‘Sssttt,’ seit de professor wer. Master lûkt oan de skouders. Hoe komt er nou to witten hwat de professor wol? Mar dy wiist op 't net en bitsjut har dat it oer de fûgel smiten wurde moat. Fuotsje foar fuotsje komme se neijer. Noch fiif meter... noch fjouwer... noch trije... en... dêr stroffelet master oer in deade beamtûke en leit fortize yn 't net!! Tseard skatteret it út. Dêr ha se master fongen! Mar as er de professor sjocht, hellet er gau syn bûsdoek út 'e bûse en snút syn noas. Dy man knapt aenst noch fan lilkens. It is fansels ek wol spitich... de fûgel is nearne mear to sjen. Hjir hat er sitten... it plakje is noch waerm. Hè... hwat fielt er dêr... in stien? Dan hat dat bist ek net noflik sitten.

Né... 't is gjin stien... it is in aei!! In aei fan 't fûgeltsje? Soe dat kinne? Hwerom net... fûgels lizze aeijen. En dit liket wol fan goud. Moat er dat nou oan de professor jaen? De fûgel is al fan him, mar sa'n aei... is dat sines ek? Sil er it hâlde?... Oars hie it ommers ek wei wurden. Hwat kin it him ek skele... hy stekt it yn 'e bûse...

‘Hé Tseard,’ ropt master, ‘bliuwst dêr sitten?’

‘Né, ik kom.’