De fûgel fan Oegel

[p. 9]

II In senuweftige mem.

Master hâldt Tseard de krante foar. ‘Hjir stiet it,’ wiist er en Tseard lêst:

Zeldzame vogel weggevlogen.
Tegen grote beloning terug te bezorgen bij prof. F. Oegel in Nesthuizen. Tel. [phone].

‘Hwat tochten jimme.’ freget master, ‘soe dat Tseard syn fûgel net wêze?’

‘Grif,’ knikt Tseard, ‘dat moat hast wol. Hat master wol sjoen? “Grote beloning”... miskien wol hûndert goune.’ ‘Eh né, jong,’ seit Yfke, ‘foar in professor is hûndert goune neat. Hiest wol tûzen krige.’ Tseard lûkt oan de skouders. ‘Hwat haw ik der oan,’ suchtet er, ‘hy is fuort.’

‘Wy moatte dochs noch mar ris sykje,’ ornearret master, ‘hoe bist hjir... op 'e fyts?’

‘Né master, by Yfke efterop. Myn fyts hat in lekke bân.’

‘Dan nimst Yfke har fyts mar.’

‘En ik dan?’ wol Yfke witte, ‘mei ik net mei?’

‘Né, hast dyn húswurk noch net ôf. Dat giet foar.’

‘Ik ek net,’ tinkt Tseard, mar hy seit it net. Lokkich dat master syn heit net is.

‘Wy moatte de kant fan de bosk mar op,’ wol master ha, ‘fûgels sykje altyd de beammen op.’ Sa sein, sa dien. Alle lju dy't se yn 'e mjitte komme, sjogge om. Master en Tseard... hwer soene dy hinne sette? Dat witte se sels ek net rjocht. De bosk is sa great. Hwer moatte se yn 'e goedichheit bigjinne? Dat bist sit ek net stil.

‘Wy binne hjir nou al,’ seit master, ‘mar ik bin bang dat it neat wurdt. Wy forgrieme ús tiid.’

[p. 10]

‘Ja, mar, dy tûzen goune,’ suchtet Tseard, ‘miskien wol tsientûzen.’ ‘Rekkenje dêr mar net op,’ laket master, ‘sokke djûre fûgels bisteane op 'e hiele wrâld net.’

‘Kinne wy dy professor net ris skilje?’ freget Tseard, ‘hy is grif bliid as er heart dat it bist noch libbet. Dat hat er dan dochs mar oan my to tankjen.’

‘It kin ek wêze dat er weromflein is lykas in postdou... ja... hast gelyk... skiljen kin gjin kwea. Jimme ha telefoan net?’

‘Ja,’ knikt Tseard.

Mem sjocht forheard op as Tseard mei master delkomt. Hwat soe dy jonge útspoeke ha. It moat wol slim wêze... ‘Mei ik wol even skilje, frou Anema,’ freget master. Mem wurdt der kjel fan. ‘De plysje dochs net?’

‘Né,’ laket master, ‘sokke great swierrichheden ha wy nou ek wer net. Forhip,’ seit er dan, ‘nou wit ik it nûmer net. De krante leit noch thús. Witstou it Tseard?’ ‘Né master, mar wy ha wol in telefoanboek. Hy wennet yn Nesthuizen.’

‘Witst de namme net mear, tink?’

‘It wie in hiele nuveren, dat wit ik wol.’

‘Miskien stiet er wol by de P fan professor,’ bitinkt master. Mar by de P stiet allinne ‘Ploegsma, smid.’

‘Dan alle nammen mar neigean,’ stelt master út, ‘safolle lju wenje der nou ek wer net.’ En hy lêst: ‘Aukema, Bergsma, Dykema, Dykstra, Elema, Feddema, Haaksma, Meindertsma, Oegel, Ploegsma...’

‘Hou,’ ropt Tseard, ‘Oegel, dat wie it.’

‘Hast gelyk,’ anderet master, ‘Oegel F. professor in de vogelkunde. Dy moat it wêze.’ Hy draeit it nûmer en

[p. 11]

wachtet. ‘Hy koe wol net thús wêze,’ seit er, ‘it duorret lang.’ Nei 25 kear skiljen wurdt de telefoan einlings opnommen en master seit: ‘Mei master Hoekstra!... Mei professor Oegel?... Ja?... Moai! Jo hiene in advertinsje yn 'e krante... né... né... ik haw him net mear... né... Tseard hie him... Tseard Anema yn Boskgea... Hwerom ik jo dan skilje?... Ik tocht dat jo dat graech witte woene... hy is fuortflein... O, goed... ja...,’ en master leit de telefoan op 'e heak.

‘Hy komt hjir hinne,’ seit er, ‘hy is alhiel oerstjûr.’

‘In professor by ús? Mei ik ek witte hwat der to rêdden is?’ Mem is ek alhiel fan 't sintrum. As se heart hwat der bard is, seit se: ‘O, dan mei ik de kachel foar wol oansette, ik kin sa'n man hjir dochs net ûntfange. Hwat sizze jo master?’

‘It sit hjir oars noflik,’ is 't andert. ‘en kâld is 't hjir ek net.’ ‘Jamar... in professor.’

‘Is hiel hwat oars as sa'n deagewoane skoalmaster... meitsje mar gjin drokte, frou Anema. In professor is ek mar in minske.’

‘As 't in bist wie, woe ik him ek net yn 'e hûs ha,’ seit mem, ‘minsken, minsken... in professor... ik sil gau thé sette of soe er leaver kofje ha?’

‘Professors priuwe meast net iens hwat se ite of drinke. Jo kinne him wol kâld wetter jaen.’

‘Ha de gek der mar mei,’ fûteret mem, ‘men kriget alle dagen gjin professor op bisite. Wie myn man nou mar thús! Ha wy wol segaren yn 'e hûs, Tseard?’

‘Oars mei er wol in shagje draeije út myn doaske,’ seit master, ‘foar in professor haw ik hiel hwat oer.’

[p. 12]

Sa wachtsje se in healûre... trije kertier... mem wurdt hoe langer hoe senuweftiger. De thé is set, de kofje is brún, der stiet in doaske segaren klear en se hat al fiif kear de keamer ôfstoffe...

‘Minske, hâld op,’ ropt master, ‘ik krij der it hinne en wer fan. Ik haw noch leaver in klasse mei tritich ûndogenske bern, as ien sa'n frommis.’

En se wachtsje mar wer.