Verliefde, of klagende minnaer
(1698)–J. Vriend–
AuteursrechtvrijVoys: Trantie la Cour.
Jonckman.
WEl aen mijn ziel ziet wel gemoet,
En wilt u droevig lot verdragen,
Ofschoon 't geval dus hevig woet,
En u met ramp op ramp komt plagen,
Helaes mijn Engelin,
Ick stort om u mijn klagt,
By dag en oock by nagt.
Dochter.
Wie hoor ick hier dus klagtig sijn,
Mijn in de soete rust ontrusten,
Gewis het moet een Minnaer sijn,
Die dese min niet kan ontvlugten,
Wiens droevig minne lot,
Verliefdens vrugten sijn,
Veel snooder als fenijn.
Jonckman.
Maer ag wat hoop wat troost wat ent,
Staet voor mijn droeve ziel te wagten,
D'wijl u mijn lijden is bekent,
Mijn dus in wanhoop doet versmagten,
O wreedste u schoonheyt,
Enigts oorsaeck van mijn verdriet,
Kent gy mijn rampen niet.
Dochter.
Wilt noyt u hoop u troost u vreugt,
Geheel en al van u weg stueren,
| |
[pagina 51]
| |
't Is billick dat men in sijn tijd,
Het soet met bitter moet besueren,
Toont maer stantvastigheyt,
In u last en zwaer verdriet,
Het noch wel van u vliet.
Jonckman.
Indien u dan mijn min mishaegt,
En gy geen weder min wilt geven,
Waer toe dus lang u selfs geplaegt,
So komt en troost mijn lastig leven,
'k Verwagt mijn vonnis dog,
Uyt u vergoden mont.
Dochter.
De min is goet en prijselijck,
So by aldiense wert bedreven,
By d' Minnaers ongeveynsdelijck,
Die haer tot liefdens deugt begeven,
En so dan door de min,
Als d' opperste vermaeck,
Men tot de deugt geraeckt.
Jonckman.
Bekoorlijck oog en lieve mont,
Wat heeft gy mijn al vreugt gegeven,
O spiegel van een vaste gront,
Die mijn verdrietig brengt om 't leven,
O min dit hopen niet als droeve sugten saeyt,
En niet als wanhoop maeyt.
Dochter.
Het oog de mondt 't aenbidlijck schoon,
Noemt gy een spiegel van valse gronden,
't Is wonder dat de minne goon,
U niet so aenstonts en verstonden,
Dewijl het dese sijn,
Waer na een minnaer doelt,
Die daer sijn vlam in koelt.
Jonckman.
Onwisse hoop geveynsde deugt,
Gewisse druck en ongeneugten,
Een kort vermaeck en kleyne vreugt,
Vol van berouw en nauwe sugten,
Een eyndeloos verdriet,
Een onbehoorde pijn,
| |
[pagina 52]
| |
De minne vrugten sijn.
Dochter.
De hoop is gewis en oock opregt,
Die liefdens kragt gewillig volgen,
En soo te saem aen een gehegt,
De minnaers nimmer en maeckt verbolgen,
Dat maeckt wel eens een endt,
Van al 't verdriet en groote pijn,
So soet mijn vrugten sijn.
|
|