Verliefde, of klagende minnaer

Samenspraeck tussen Silvander en Kloris,

op een aengename Voys.

HEt ruysen der boomen, het vogeltje fluyt,
Door 't soete gewoel,
Van blaederen koel,
Werd meenigh de bruydt,
Plaetse verhoolen, stil en bequaem,
Zijn voor de minnaers, seer aengenaem,
En so by geval daer iets geschiedt,
bossen en boomen melden het niet.

Waer mag gy voor vreesen, mijn Kloris soet,

D' wijl 'k u bemin, Met hert ziel en sin,
Uyt een suyvere gloedt:
Engel wilt beyde, hoort noch een woord,
Eer dat u Silvander door liefde versmoort,
Ick zweer u mijn trou, dies weest vry gerust.
Laet dog mijn vlammen eens zijn uytgeblust,

Silvander u vleijen zijn woorden van schijn,

Verleyden my niet, ick weet wat verdriet,
Spruyd uyt het fenijn,
Slangen gedoocken onder het groen,
Vermoorde mijn eer ick soude vermoen,
Als meld het geen bos, hagen nog boom,
Het hertje blijft daerom oock even vol schroom.

De schroom uwer herten sal haest vergaen,

Wanneer u de vreugd,

[p. 26]

 

En het soete geneugt,

 

Eens werd aengedaen,

 

Wie sal het melden, de blaeders zijn stom,

 

't Bos kan niet spreken, de bomen sien niet om,

 

Dies weest vry voorsichtig, en let op den tijd,

 

Dat gy u jonckheyt, niet treurig verslijt.

 

'k Sal seker niet treuren, so ik maer bewaer,

 

Mijn maegdelijcke roem,

 

Door 't plucken der bloem,

 

Spruyt niet als gevaer,

 

Ick sal mijn wel wachte voor u soete praet,

 

Waer op ick mijn gans niet en verlaet,

 

So sullen geen hagen, bos bladeren nog boom,

 

Eenigsins melde mijn hertje vol schroom.

 

Sal ick dan mijn lustei, mijn Kloorida,

 

Nooyt boeten mijn min,

 

Met hert ziel en sin, Gy toont mijn gena,

 

Maer gy gaet vluchten, En laet mijn alleen,

 

In droevig suchten, En stadig geween,

 

Hoe ik haer meer vley, Hoe sy mijn meer vlied,

 

En steld so alle mijn hoope tot niet.