Verliefde, of klagende minnaer

Een t' Samen-spraeck, tusschen een Jonckman en een jonge dochter.

Voys: France minne wet, &c.

Jonckman.

MYn soetje, ick moetje, dat 's op sijn fries,
Eens brengen, 't zijn dingen van geen verlies,
Mijn susje, een kusje, dat sagjens en week,
Dat smaeckt als baers met botter en eeck.

[p. 6]

 

Dochter.

 

Ons lobben, door 't sobben, zijn uyt 't fa sol,

 

Neen pietje, dat gietje, mijn al te vol,

 

Weest statig, en matig, maeckt geen getier,

 

Wat soenen is dat, gy breeckt mijn schier.

 

Jonckman.

 

Dat smaakt me, dat raeckt me, aen 's herten bloedt,

 

Wat duycker, geen suycker, en is so soet,

 

Mijn roosje, mijn troosje, van honing stof,

 

Ey voel mijn polsje, die slaet er of.

 

Dochter.

 

Gy gield me, en speld me, nu op de mouw,

 

Wat zwakjens, maer strakjens so sal ik jou,

 

Het meysje, een reysje, noemen mijn vriend,

 

Dat gy met hert en sinne mient.

 

Jonkman.

 

O Neenje, wat meenje, wel wat een struyf,

 

Mijn schaepje, mijn aepje, mijn uijltje, mijn duyf,

 

Mijn liefje, mijn diefje, mijn eele boerin,

 

Dat ik 'er een ander als u bemin.

 

Dochter.

 

O Maetje, hoe praetje, oock beter als stom,

 

Siet Lijsje, en Gijsje, die lacchen 'er om,

 

Jou kallen, en mallen, dat hooren sy juyst,

 

Nu lagt 'er, dat volckjen in haer vuyst.

 

Jonckman.

 

Neen bekje, en trekje, dat geensins an,

 

Dog 't vrijen, kan lijen, geen derde man,

 

Dus laten wy praten, in 't duyster dat 's puyk,

 

Daer krijgt men de reusel van in sijn buyk.