Verliefde, of klagende minnaer

Saemenspraeck tussen Philibart, en Antonetten,

Voys: Sy pakt het vrugt in een mantje.

Philibart.

SYpresse beeld, o pronck der maegden,
Verhoort mijn klagt,
Gy zijt de geen daer mijn jonk hart na jaegde,
Neemt dog eenmael acht,

[p. 7]

 

Op mijn gesmeek mijn ziels Voogdesse,

 

Ach verstoort mijn niet,

 

Maer siet aen mijn verdriet,

 

't Geen ick om u Princesse,

 

Lijden so gy ziet.

 

Antonetten.

 

Wel Philibart, waer toe dit klagen,

 

Dat gy hier doet,

 

Het is voor mijn een over groot mishagen,

 

't Maegdelijk gemoet,

 

En kan nog wil dit niet aenhooren,

 

't Is maer ydelheyd,

 

Daer geen deugt in leyt,

 

Ik stop voor u mijn ooren,

 

'k Haet de geyligheyt.

 

Phylibart.

 

Mijn levens lust voor eerbaerheden,

 

Geen geyligheyt,

 

Bewegen mijn eilaes tot dees gebeden,

 

Maer mijn herte leyt,

 

Alleen gegront op deugt en eeren,

 

Suyvere godin,

 

Beheerster van mijn zin,

 

Ick kom tot u lammenteren,

 

Ach mijn Engelin.

 

Antonetten.

 

Sy is verdwaalt die minnaers reden,

 

Te ligt gelooft,

 

Hoe vele verzwacke maegden werden heden,

 

Trouloos beroofd,

 

Van al haer roem, haer kroon en eeren,

 

Voor dit ongeval,

 

Ick mijn wel wachten sal,

 

Ick acht geen lammenteren,

 

Maer bespot hem al.

 

Philibart.

 

Gy hebt dit noyt ach Antonetten,

 

Aen mijn gesien,

 

't Had liever dat de goden mijn verpletten,

 

Eer het sou geschien,

 

'k Heb nu twee jaren lang gaen smeken,

 

En oprecht gevrijd,

[p. 8]

 

'k Weet niet dat in die tijd,

 

Sulcks is aen mijn gebleken,

 

Maer ick ben staeg benijd.

 

Antonetten.

 

't Is waer gy hebt u trouw gedragen,

 

In mijn gesigt,

 

Maer ick en sal 't op dat semblans niet wagen,

 

Een eet so ligt,

 

Want ligt geloven kan bedriegen,

 

So men heden siet,

 

Dat dagelijcks geschied,

 

Dat Minnaers leugen liegen,

 

Maegden tot verdriet.

 

Phylibart.

 

Vertrout gy dan mijn lief en waerden,

 

Mijn toe dit quaed,

 

Ach ach mijn hoogste schat op aerden,

 

Sulk een snode daed,

 

Sal werde nooyt aen mijn bevonden,

 

Ach godin seer schoon,

 

'k Had liever dat de goon,

 

Mijn dadelijk verslonden,

 

Uyt haer hoge throon.

 

Antonetten.

 

Al wast nu 't geen gy gaet verklaren,

 

Ontwijffelijck,

 

Oock ben ick noch te jong van jaeren,

 

't Was bespottelijck,

 

Een Maegt van sesthien jaeren,

 

Al ree in den egt te gaen,

 

Ten mag gans niet bestaen,

 

En oock mijn ouders melden,

 

Sullen 't niet toe staen.

 

 

 

Phylibart.

 

Gy zijt in 't bloeijen van u jaren,

 

Oock van u jeugd,

 

En in u beste tijd om te gaen paren,

 

Spiegel van de deugt,

 

Ach laet mijn eens de vreugd genieten,

 

Spiegel van de min,

 

Sal in u hert en sin,

 

U noyt mijn smert verdrieten,

[p. 9]

 

Waerde Koningin.

 

Antonetten.

 

U Smart heeft mijn al lang bewogen,

 

Ach Phylibart,

 

'k Heb lang gehad met u medogen,

 

En mijn jeugdig hert,

 

Maer ick heb dus lang gaen proberen,

 

Uw standvaste min,

 

Nu neemt vreugd begin,

 

Ick sal 't u consenteren,

 

Alles na u sin.

 

Phylibart.

 

O goden wat voor groote vreugde,

 

Krijgt mijn gemoed,

 

Danck zy u Engelin vol eer en deugde,

 

Gy zijt die 't mijn doet

 

Herleven, vol van vreugd ick zweere

 

U te zijn getrouw,

 

Mijn Lief mijn waerde vrouw,

 

In alle deugd en eere,

 

Dus verdwijnt mijn rouw.

 

Antonetten.

 

Ik zweer mijn trouw u desgelijcken,

 

In deugd en eer,

 

Mijn suyvere trouw en liefde sal bezwijcken,

 

Nu nog nimmermeer,

 

Ick schick mijn nu na u geboden,

 

En wat gy begeert,

 

Oock u geconsenteert,

 

Nu is ons druck gevloden,

 

En in vreugd verkeert.

 

Phylibart en Antonetten.

 

O Goden u zy danckbaerheden,

 

Van ons geseyd,

 

Voor dit geluk, ô gy vervult ons meeden,

 

Met vrolijckheyt,

 

Wilt ons dog ons begeren geven,

 

Dat wy vry van rouw,

 

In den echt getrouw,

 

Te samen mogen leven,

 

Segent onse trouw.