Verzamelde gedichten

[p. 280]

Algernon Charles Swinburne: De tuin van Proserpina

Hier, waar de wereld traag en

Alle onrust is teniet

Als uitgewoede vlagen

Waar droom in droom verschiet,

Zie ik 't gewas gedijen
Voor 't plukken en het snijen,
Voor maai- en oogstgetijen, -

Een slaapzwaar stroomgebied.

Moe ben 'k van trane' en lachen

En van wie lacht en schreit,

Van wat, wie zaait, kan wachten

In de komende oogsttijd;

Moe ben 'k van ure' en dagen,
Bloeme' op wind weggedragen,
Dromen, krachten en vragen,

En al wat 't waken lijdt.

Leve' en dood zijn hier buren

En, buiten menslijk zicht,

Golfgrauw en winden sturen

Zwak schip en geesten licht;

Zij drijven los - vanwaar? - en
Geen weet waarheen ze varen:
Ons komt zo'n wind niet waren

Noch groeit zo iets in 't licht.

Geen veen of kreupelbossen.

Heide noch wingerd bloost,

Slechts kale maanzaadknoppen:

Haar groene druivenooft;

Biesstengels, bleek ontloken,

[p. 281]

 

Van bloem noch blad doorbroken

 

Dan waaruit zij zal stoken

 

Voor doden wijn des doods.

 

 

 

Bleek, zonder tal of namen

 

Op akkers zonder vrucht,

 

Wiegen ze in sluimring samen

 

Nachtlang. Dan klaart de lucht:

 

En als vertraagd, te laat en

 

In hemel en hel verlaten,

 

Door neevlen losgelaten

 

Daagraad uit duister vlucht.

 

 

 

Wie sterk was als de leeuwen

 

Woont ook eens bij de doôn.

 

Hem wekt geen englenhemel,

 

Hij krijgt geen hel tot woon.

 

Wie schoon was als de dagen

 

Ziet eens zijn schoon vervagen;

 

Kwam hem ook liefde schragen,

 

Bij 't einde is zij gevloôn.

 

 

 

Bleek, achter hal en wanden,

 

Met loof gekroond, staat zij

 

Wier koude onsterflijke handen

 

Al 't sterflijke verbei'n.

 

Liefde vreest haar te groeten

 

Wier lome mond is zoeter

 

Voor wie haar kome' ontmoeten

 

Uit vele lande' en tij'n.

 

 

 

Al wie ooit werd geboren

 

Wacht ze, haar moeder de aard',

 

't Leven van most en koren

 

Vergeten. Lente en zaad

 

En zwaluw glippen heimlijk

[p. 282]

 

Achter haar aan, waar pijnlijk

 

't Zomerlied onwaarschijnlijk

 

Lijkt en de bloem versmaad;

 

 

 

Waar liefd', nu dor en zwaar, en

 

Vermoeid van wiek en oud,

 

Heen wijkt, en dode jaren

 

En al wat rampspoed bouwt,

 

Verzaakter dagen dode

 

Dromen, door sneeuw bevrozen

 

Knoppen, verwaaide rode

 

Blaadren uit voorjaarswoud.

 

 

 

Geen smart van 't grootste derven,

 

Geen vreugd staat voor ons vast;

 

't Heden zal morgen sterven:

 

Tijd stopt op niemands last;

 

En liefde, zwak en wreed, en

 

Met mond die 't half maar leed, en

 

Ogen die reeds vergeten,

 

Zucht: liefde is kort slechts gast.

 

 

 

Van te veel hang naar 't leven,

 

Van hoop en vrees bevrijd,

 

Danken we in korte bede,

 

Wat ook gij goden zijt,

 

Dat levens niet steeds voortgaan,

 

Dat doden nimmer opstaan,

 

Dat zelfs de traagste stroom aan

 

't Eind veilig zeewaarts glijdt.

 

 

 

Dan zal geen ster ontwaken,

 

Noch zon met gloed bevracht;

 

Gerucht als golven maken

 

Noch klank of beeldenpracht;

 

Winters noch lentlijk lover

[p. 283]

 

Noch iets van dag of tover; -

 

Slechts de eeuwge slaap is over

 

In een eeuwige nacht.