Verzamelde gedichten

[p. 190]

De ander

Zo doodlijk bedroefd en geschokt
En vervreemd van het leven -
Waarom dit opgekregen
Om te verwerken als lot?
Waarom dit toebedeeld
Als onontkoombaar geworden?
Maar onscheidbaar saamgeklonken
Met diep onduldbaar leed -
Met de slopende pijnen
Van het leed van ons beiden -
Is het wilde geluk
Dat leeft zo diep in de geest
Dat het niet meer ademen laat,
Verstikkend van hartelust.
Zo is het bestaan
Een eender krijgen en derven,
En het zien van verre
Van wat is onwerklijk geweest.
Ja was het niet een ander
Die ‘ik’ zei en te leven dacht?
Hoe spoedig kwam zijn val.
En het nu is niet op te vangen
Maar tuimelt met mij in het lege;
Dat is nu eenmaal het leven.
De demon van hard verweer
Keert tegen zichzelf zich het zeerst.
Oud stug verdriet
Teistert zin en ziel.
Het uitzicht wordt donker en vol
Schaduw. Dat ik van je houd
Maakt nog de lucht niet blauw.
Van de regen kom ik in de drop

[p. 191]

 

Als ik tot mezelve kom.

 

Gaf ik niet sinds jaar en dag

 

Meelij, samenheid, voor elkaar zijn

 

In mensen en maatschappij

 

Waarvoor ik vocht als een man?

 

Uitzichtloos, lichteloos

 

Is het eind van de droom,

 

En toch licht, vol ijl en teder

 

Geluk en hoge vrede

 

Door ons onlosmakelijk één

 

Zijn in onzegbare liefde

 

Waar woorden te kort voor schieten.

 

Dat is dit zijn geweest,

 

Welhaast met het al alleen,

 

Welhaast met het al weer één,

 

Onpersoonlijk en algemeen.

 

Maar wat blijft ervan? angst en walg.

 

Maar wat blijft ervan? walg en angst.

 

Maar wat blijft ervan? zie mij; vermoeid,

 

Weifelend, twijfelend, niets

 

Gelovend, en vol verdriet,

 

Zo geschokt en ten dode bedroefd.