Verzamelde gedichten

[p. 181]

Oogst

Vroeg in de morgen nog, vroeg in de morgen,
Het duister kruis van de drie harde houten,
't Begroende druifstaketsel, bleef nauw zichtbaar:
Bloei overstelpte 't met een overwoekering.
Die kracht komt voort uit duurzaamheid. Ik liep
Mijn wijnberg af. Daarginds lag Colombier
Nog blakend in dezelfde zon waarin
De geest versmachtte van Belle van Zuylen,
Zo tergend teer, aan wie regen ontbrak,
De regen uit haar grijze vaderland,
En haar ranken verdroogden aan de wijnstok.
Het steile keipad daalt naar de terrasmuur.
Elke stap hier was mij sedert mijn kindsheid
Al op de tast vertrouwd. Het beurtgezang,
Mannen en vrouwen, hief plotseling aan:
De pluk begon. Een jongen kwam mij vragen
- 't Bovenlijf bloot, donker de tenen rugmand -
Of niet de nieuwe kuip meer naar het poortje
Verplaatst moest worden. En de lucht was dun
En schroeiend. Mijn voet stokte en ik kon niet
Antwoorden. Al die stemmen en die jeugd
- Gelijkgeschaapnen en gelijkgezinden -,
Heel mijn verleden, heel dit samenkomen
In oogst, ombloeiden mijn gerijpte hart,
Dat werd geperst tot duurzaamheid van zijn
Buiten zichzelf en in een wijder leven.
De jongen keek mij vaag verwonderd aan.