Verzamelde gedichten

[p. 175]

In aetatem LX

Klakkeloos en onbekwamer
Dan 'k, voor al die jaren, was
Weggestoten uit de kamer
Waar ik leefde als een gewas,
Groeit in mij een wederkeren
Naar een kamer, weer bereid
Tot een zelfde niet te deren
Donkere beslotenheid,
Kouder echter, en waar 't groeien
Uit mijzelf zal overgaan
In het andere en vervloeien
Wat gevormd was tot bestaan.
En 'k vertel mij aan de tijd
Maar ik kan het niet vertellen.
Bijkans, van meewarigheid,
Voel ik lauwe tranen wellen
Telkens als ik hoor mijn lieven
Alreeds, tegen wil en dank,
Om mijn geestkracht niet te ontrieven
Afdempen een afscheidsklank
Die doordringt al wat zij zeggen.
(Wees nog eens, nog eens gekust,
Maar waar zullen wij hem leggen
Als hij welhaast gaat te rust?
Laat ons hem nog wat verwennen
Want wie weet, of, morgen al,
Hij ons nimmermeer zal kennen
Uit zijn aardedonkre dal.)
Angst zal mij m'n adem snoeren
Als ik mij niet overgeef
Aan wat mij van mij zal voeren
Naar een niets waarvoor ik beef.

[p. 176]

 

Maar waar enkel leed mijn deel was

 

Kan 'k van leed geen afstand doen;

 

Waar ik vaak mijzelf teveel was

 

Kan 'k mij niet van mij ontdoen.

 

‘Lief, ik kan’ slechts ‘tranen vinden

 

Als mijn ziel’ mij ‘elders peist’

 

Terwijl gij zonder beminde

 

Dagelijks bedroefd verrijst...

 

Sterren sneeuwen, meeuwen zeilen,

 

Door de krotten strijkt scheef licht.

 

Hoor! de stad dreunt! en de veilen

 

Razen machtloos naar hun plicht.

 

Zieken kermen, wringend onder

 

Hellepijn, van wonden rood -

 

Maar zij hopen op een wonder

 

Want zij sidderen voor de dood.

 

Telkens als ik adem, sterven

 

Overal mensen als ik:

 

Na de smarten van het derven

 

't Gruwbre van hun laatste snik...

 

Ach, ik leg mij lachend neder

 

En wil wel gestorven zijn.

 

Leef ik waarlijk? laat mij weder

 

In mijn jonge moeder zijn.

 

Leven, leven, dwaasweg leven,

 

Dronken roes en zinneloos

 

Moorden, zoeken, lijden, geven -

 

Het is kort maar eindeloos.

 

Wie zich in ontembaar willen

 

Aan dit korte leven gaf,

 

Iets van hem zal nooit verstillen,

 

Hij is sterker dan het graf.

 

Wat ik schrijf kan tijd niet temmen:

 

't Leeft na duizend jaar nog voort

 

In wie nooit mijn naam, mijn stem en

 

Nooit mijn liedren heeft gehoord.

[p. 177]

 

Deze drift schiet uit zichzelve

 

Leven, mens en dood voorbij,

 

Dieper dan een geest kan delven,

 

Hoger dan te voelen zij.

 

En wat blijft is enkel meer een

 

Weten van het ogenblik,

 

Moeheid om terug te keren,

 

Vóór de eerste angst en de eerste schrik,

 

Naar de jonge moeder, naar de

 

Kluis in duisternis gehuld,

 

Meenemend in de oude aarde

 

Wat het leven heeft vervuld:

 

Eeuwigheid! - Begin en einde

 

En al wat daar tussen ligt

 

Zijn geworde' een eender zijnde

 

Voor mijn schemerend gezicht.