Verzamelde gedichten

[p. 172]

Ziekte

Een hand als een fossiel, het was een schelp,
Pakte me bij mijn oorlel. Ik werd (help!)
Overgebracht - waarheen? ik weet het niet.
Wat toen van mij bezit nam ken ik niet.
Hier lig ik nu en streef terug en heen
Uit dit vervreemdend diepzeelicht. Maar neen,
Mijn vlam rekt zich niet ver, niet hoog genoeg,
Verder te reiken dan haar eigen gloed:
Haar harde kracht was blijkbaar in een ander,
Zij is geen steekvlam meer maar een spaarbrander.
Hier dan, bekaaid en bijkans omgebracht,
Wacht ik op wat nog onverwacht mij wacht.