Verzamelde gedichten

[p. 156]

Zomermorgen

De dag is stralend uit de nacht gesprongen,
Hij vindt mij stil, gezuiverd en alleen.
Doorzichtig is de lucht over mij heen;
De mees fluit na wat ze eens mij heeft gezongen.

De nacht nam me alles wat mij toebehoorde.
Dit glanzend midden van de zomer laat
Mij ledig in een onbewogen staat:
Begin of eind, dat geen verlangen stoorde.

Misschien was dit wat ik altijd verwachtte:
Het grastapijt, de bomen zonder wind,
Bloemen, de stem van een onzichtbaar kind
Dat ijl en blij onder het spelen lachte.

Maar het lijkt ver en alreeds afgedaan.
De diepste liefde en 't mateloze lijden
Verbleken tot herin'ring aan de tijden
Van een onwezenlijk en oud bestaan.

Aldus vervreemd tot onverschilligheid,
Wat blijft mij over van doorleefde jaren
Dan in het heldere ochtendlicht te staren,
Gedachtloos, half vergaan in eeuwigheid?