Verzamelde gedichten

[p. 76]

Het twee-enig einde

De wereld die ik, maar een hartklop lang,
Beeld van mijn wezen maakte en maatgezang
Van mijn ademen, zal met mij verzinken,
Wankel als ik, ongeloofwaardig blinken
Van tijdelijke zon. Nu komt de nacht
En wordt haar schijn ten snelle dood gebracht.
Vaarwel, leeg spinsel dat mij eens omhing:
Wij sterven samen, uit de schemering
Zal van ons beiden geen andere dag
Meer opkomen. Reeds seint de zwarte vlag
Des nachts dat alles er niet is geweest.
Stemloos gekeeld als een gebonden beest
Val ik, en jij, mijn wereld, valt met mij.
Wij waren één; één Niets neemt nu ons bei.