Verzamelde gedichten

[p. 49]

Ziel

Botsing van neigingen, vreemd samenstel
Van tegenstrijdige begeerten, vol van
Mij zelf; gemeenzaamheid en tweeheid: fel
Haten en lieven teder; woeste golven

Van ongeweten leven! Vaste trouw,
Zuiver kompas, en dof verdwaasd verdwalen -
Ben ik u zelf, en ken u niet? Is rouw
Of vrede uw wezen? Zijn het úw verhalen,

De zinloos wrede sproken van het leven,
Of is dit maar een vals verwrongen beeld
Van uwe hoogheid? Zal, wat nog verheelt
Tot nu verblinding, eens onthuld zich geven?

Ik ken uw wezen, ken uw wegen niet.
Heel mijn zijn is een worstlen naar uw klaarheid,
Maar tevens angst dat rijpen tot uw waarheid
Een gruwlijk Niets als enig eindpunt ziet.

Zal dan mijn streven, zal mijn dromen u
Met prille mijmeringen stil omwinden?
Ik huiver voor waan en voor zelfverblinden,
En kies de bittre dwaling: hier-en-nu.

Maar immer blijft het onbevredigd bangen
Om vastheid die mijn geest toch niet gelooft,
Totdat mijn wil, krank en vermoeid, uitdooft
De zoete gloed van het eigen verlangen.

Dan zie ik, dat gij niets waart dan wat ik
Zelve steeds was, maar buiten oord en tijden:

[p. 50]

 

De diepste wortel van mijn zijn, en lijden

 

Oneindig, en geluk oneindiglijk.

 

 

 

Weten is heilig, dromen zijn bedrog.

 

Maar weten is droom, droom is zekerst weten.

 

Zij zijn elkanders tegendeel, en toch

 

Onderscheiden ongescheiden te heten.

 

 

 

Droom en weten: beide onzeker en zeker

 

Gelijkelijk. Tot werkelijkheid wekt

 

Uit droom wat droom tot werklijkst weten strekt.

 

De een is van de ander de feilloze wreker.

 

 

 

Zo is de ziel mijn eigen eeuwigheid,

 

En ben ik zelve alleen mijn zelfs zielseigen.

 

Mijn sterflijk zelf kan slechts oneindig stijgen

 

Tot eindloos ziel-zijn in sterflijke ikheid.