Verzamelde gedichten

[p. 45]

Vrouwen

Moede vrouwen geven hun lichaam veil
In deze stad. De felle lampen schreien
Hun rosse gloed over eindloos heenglijen
Der vrouwen uit, die spieden wreed en geil

Naar prooi. De stomme donkre huizenrijen
Ter weerszij staren hoog, hunkrend naar 't heil
Van koele hemel die zich als een zeil
Boven de straat uitspant, grijs-vlos en zijen.

O moede zusters in de moede stad,
Uw droeve levens heb ik liefgehad:
Een lange jeugd lang waart gij mij verwant.

Want ook de dichter loopt het leven door
Lijdend als gij, en geeft zich allen, voor
Een nooit gekend geluk dat hem verbrandt.