Verzamelde gedichten

[p. 35]

Besomming

Waarom kon ik het leven maar niet leren
Aanvaarden als een eenvoudig bezit;
Waartoe dit eeuwig hunkeren en dit
Jammerlijk tasten en schrijnend bezeren?

Was dit het werkelijke leven wel?
'k Voelde mijn zelf, maar kon het niet benaadren,
Mijn daaglijks derven kon ik niet vergaadren
Tot één gemis. 't Bleef onbegrepen spel.

Toevallig, toch noodzaaklijk, en verliezen
Deed ik altijd, altijd, ook bij gewin...
Ik keek de valse bonte vuurgloed in -
En had het toch niet anders kunnen kiezen.

En wat mij overbleef was enkel de as.
Niet mij verwarmde 't vuur waarin ik brandde.
Toen 'k dacht aan zelfgekozen kust te landen
Was opgebrand wat mijn zelfs leeftocht was.

Toen 'k hoopvol zee koos zwierf'k wel jaren rond,
Verloor vaak richting en wist van mijn dolen
De zin niet meer, totdat, moede en verstolen,
'k Aan wal sloop waar ik met dorstende mond

Lang, lang, lang in hardnekkig en dof willen
(Of dreef mij willoos wind?) heengekoersd had.
Voor mijn ziek lijf een grijs en guur strand dat
Verloren, verlaten, onder 't krijsgillen

Van aasvogels open lag, en 't tot stof
Vergaan van aangespoelde wrakken duldde,

[p. 36]

 

Dit - en geen vroegre droom die 't meer verhulde -

 

Was alles, alles wat ik eindlijk trof.

 

 

 

De winden en de stormen van de zee

 

Verwoeien spoorloos naar de koude nacht

 

De daden, en der woorden koele pracht,

 

En wat ik immer dacht of immer lee.

 

 

 

En niets bleef over meer dan mijn oude angst

 

Of dít het leven was, dit dorre, harde:

 

Machtloze wanen die mijn ziel verwarden

 

In eenzame nood en duister verlangst,

 

 

 

Dat mij deed opstaan, voortjoeg en neersloeg,

 

Deed opstaan weer, en sloeg en neer deed vallen

 

Altijd weer, altijd weer, totdat het me alle

 

Dingen afdeed en het donker indroeg.