Het zwaard, de zee en het valse hart

[p. 154]

38

Ik gaf mijn slaven en slavinnen en slavenkinderen de vrijheid en schonk hun de hoeve en het land ten eeuwigen dage, hun en hun nazaten. Het klonk plechtig en het was eenvoudig, in een handslag en een omhelzing gebeurd. De Britten en hun kroost kusten mij en riepen weer ‘vader’, er vielen wat tranen en ik zat een tijdlang met het jongste kind op mijn arm en zag voor de zoveelste maal wat ik gemist had en bedacht hoe zonderling het was dat de heks Reonix nooit kinderen had gehad.

Ik wikkelde wat sieraden, vaatwerk en muntgeld dat ik op onze tochten buitgemaakt had in een doek en ging te voet en alleen naar Kantelberg, een stok ter hand en een gevlochten zonnehoed op het hoofd. Ik vervoegde mij bij de burcht van de hertogen, waar alles in gereedheid gebracht werd voor het midzomerfeest dat tegelijk de schildverheffing zou worden van de hertogszoon Aesko, de eerste Friese koning op Britse bodem.

Ik wandelde met Ulbran Ulensneb buiten de stad; hij ging meer en meer lijken op de Juttenpriester Hrod. Als wij over het verleden spraken vermeden wij het één naam te noemen. Op onze laatste wandeling vroeg ik hem: ‘Is er een spreuk voor degene die

[p. 155]

na veel zwerven thuis komt?’ en hij zei: ‘Er is een spreuk voor alle dagen en dingen van het menselijk bestaan.’ En hij vervolgde:

De raaf, hij vliegt bij schemertijd,
Bij dag kan zijn vlucht niet bestaan.
En ravengeluk is degene bereid
Wie het helder geluk is ontgaan.
En de raaf, hij vliegt bij schemertijd.

Ik vroeg: ‘Wat betekent die spreuk? Ben ik soms een raaf? Wat is ravengeluk?’ Ulbran lachte. ‘Spreuken zijn er om er over na te denken.’ Ik zei: ‘Waarom, Ulbran, ga je niet met hertog Hengist en mij naar het Friese land terug?’ Hij schudde het hoofd. ‘Ik heb hier mijn werkland: ik moet jonge priesters groot brengen en de eer hooghouden van de Ouden en Heersenden, er ontsluipen mij in deze dagen al meer van de onzen in het Christengeloof.’ Het was mijn beurt om te lachen. ‘Ja, de zwarte Britse vrouwen kussen het er bij hen in. Wat verwacht je van een land waar men alle stammen en goden dooreen smijt? Het blijft geen Brits, geen Angelsaksisch, geen Fries land meer - Het zwaard en de zee zullen het voorlopig blijven maken.’ Hij zuchtte lang en diep. ‘Het onvermijdelijke...,’ zei hij. ‘Dat men,’ zei ik, ‘volgens jouw eigen uitspraak aanvaardt, staande en ongeschokt.’ Hij knikte langzaam en leunde zwaarder op mijn gezonde arm.