Het zwaard, de zee en het valse hart

[p. 129]

31

Ik kon vanuit de kleine hut op de heuvel waar ik woonde de stad Kantelberg, bolwerk der Friezen, zien liggen, grijs en vierkant, vol volk, gerucht en bedrijvigheid. Ik kwam niet meer van mijn grond af. Ik ploegde, zaaide en egde de akkers van rode leem, ik haalde mijn broodgraan in. Ik had van de hertog een paar Britse slaven meegekregen. Ik vergat van de eerste dag af aan dat het slaven waren; wij aten één soort voer uit éénzelfde schotel en droegen dezelfde soort kleren en deden dezelfde hoeveelheid werk; zij leerden mij een goed mondvol Brits zoals ik hun mijn Fries bijbracht.

Ik had mijn zwaard aan de dakbint van mijn hut gehangen; ik keek er zelden meer naar. Af en toe haalde ik het eens naar beneden en sleep en schuurde het. Ik had mij het leven anders voorgesteld dan als een oudwordend, wat mismoedig vrijgezel tussen vreemden die mij gedwee maar niet zonder gehechtheid behandelden. Het was toch een niet te slecht bestaan. Ik leefde op het harde, trage uurwerk van de getijden; er was een troost in die ik me uit mijn jonge jaren herinnerde, de grondgeur, de warmte en de regen, de vogeltaal. Ik strekte mij iedere avond op mijn kot

[p. 130]

van houtspaanders en zelfgejaagde dierenvellen en werd niet meer door slapeloosheid geplaagd.

Mijn Britten stuurde ik naar de markten te Kantelberg om er ambachtsgoed en ontbrekend voedsel te kopen of te ruilen; ik zelf had geen lust meer mijn oude stamgenoten te ontmoeten. De mannen maakten geen gebruik van de vrijheid die ik hun gaf om te ontvluchten; vluchten hadden ze trouwens gekund zo vaak ze wilden. Ze bleven bij mij en brachten mij het schaarse nieuws uit de wereld daarbuiten. Het raakte mij de koude kleren.

Hier, waar wij woonden, was het rustig, maar benoorden de Tamesa bleef het woelen en woeden. De kroon aller Britten was de prijs geworden voor een wedkamp zonder einde. Ik hoorde dat koning Vortigern op zij was gezet door de Romeinsgezinde adelingen en dat zij iemand uit hun midden tot koning hadden gekozen, die zelfs een Romeinse naam aangenomen had. Daarna was de naam van Guorthemir weer opgedoken; hij en zijn broer zouden hun vader uit de gevangenschap hebben losgekocht en weer op de troon gebracht. Er waren blijkbaar nog te veel deelkoningen die hem erkenden. De naam van Reonix werd niet genoemd. Ik nam aan dat haar grote, hardvochtige droom - uit alle troebelen over te blijven en te stijgen als onbetwiste heerseres der Britten (naast een aftandse gemaal) - in duigen was gestort. Misschien was zij in strijd en tegenstrijd omgekomen. Als het zo was had zij gekregen wat zij verdiende. Ik stond er niet te lang bij stil.