Het zwaard, de zee en het valse hart

[p. 49]

12

In die laatste najaarsmaand, ja tot in de eerste winterweken werkten wij op het pas veroverd gebied als gedrevenen, en als ik wij zeg bedoel ik bovenal de Friezen, want Byrge en zijn Jutten waren niet veel meer geweest dan toeschouwers die zich met ons ten koste van de Britten hadden vermaakt en achteraf een grein spijtigheid en nijd aan de dag begonnen teleggen. Wij bewaakten beurtelings de grond, bewerkten ze met het ijzertuig dat wij hadden en bouwden er een aarden wal omheen waarvoor wij leem aansleepten op draagbaren en tenen sneden op de schorren van de Tamesa. Het bewaken bij dag en nacht was noodzaak geworden omdat er al spoedig na de meting en bezetting van de bodem ruiters van koning Rankgonus verschenen die poolshoogte kwamen nemen van ons bedrijf. Zij riepen ons van allerlei toe, het verontwaardigd bezwaar klonk in hun stemmen; één van hen kwam van zijn paard en hield een lang betoog tegen Hengist, maar wij veinsden hem niet te begrijpen en zij reden woedend weg.

Wij begonnen hout te hakken en uit het nabijgelegen bos te slepen. Hengist had het nieuwe grondstuk zo gekozen dat het bos

[p. 50]

op geen steenworps afstand meer lag. Thuis in het oude land waren weide en bos en in slechte tijden ook de akkers gemeenschappelijk eigendom geweest van de stam; zo hadden wij ook het eiland Thanet beschouwd en wij waren niet van plan het geboomte op Britse bodem met andere ogen te zien. Er kwamen aldoor mensen van Rankgonus kijken, openlijk en verstolen, toen wij al begonnen waren met de bouw van een Friese hofzaal, van hout weliswaar, de reten tussen de balken met leem gedicht, maar het was ons eerste grote bouwwerk op de vreemde bodem, afgezien van de onderkomens op Thanet. Wij omringden het met een gaanderij voor de gewapenden, slaapsteden, vuurhaarden, ovens en bierketel. Wij zwoegden er aan tot de winter werkelijk inviel; toen was het bruikbaar als burcht en toevlucht voor een geduchte hoop volks.

Onze hertogen deelden de Friese manschap in twee groepen; een ervan bleef onder Horsa bij de Jutten op Thanet, want wij wilden een oog op die goede vrienden houden, ook bij de verdeling van de leeftocht die men vanuit Lundunwike naar het eiland bracht. Een ander deel onder Hengist betrok de nieuwe hofzaal die wij Oxhem genoemd hadden; Skene sloeg driemaal met de hamer tegen de poort, op de haardsteden en de wapenkamer en wij goten het bloed van een slachtos in de voorden om het huis. De eerste natte sneeuw viel al, de winterevening naderde, de stormen scheerden langs de kust, toen wij ons nestelden op de vaste Britse wal.