Verzen

[p. 41]

De bruid spreekt:

‘Sinds hij mijn mond, mijn borsten heeft gekust
draagt mij de hartstocht eener nieuwe lust

die diep en donker in mij heeft geleefd
en zich nu slechts den eenen, liefsten, geeft:

geluk, dat ik in het verborgen voed
met al de teedre krachten van mijn bloed;

nooit wist ik, hoe verwonderlijk ik ben;
ik berg een wereld dien ik zelf niet ken:

soms lig ik machteloos en overmand
van het vervoerend streden zijner hand;

maar als hij mij vóor alle droomen kiest
en aan mijn leven tijd en wijl verliest

voel ik mij zonder grens en afgrondgroot
rond zijn vergetel sluimren in mijn schoot.’