Verzen

[p. 42]

[Wij zwerven door het park]

WIJ ZWERVEN door het park. Het wordt al herfst.
Nooit waren wij zoo aan elkaar gebonden
als nu de gloeden luwen en de gronden
zich dekken met oud purper dat besterft.

Nooit wisten wij dat liefde zoo zichzelve
buiten de grenzen van een droom kon strekken -
De zon is zacht, de luchten die zich welven
grondeloos diep, en vogelzwermen trekken.

Nooit wist ik, dat ik U zoozeer bezat
als nu de lust gegaan is en de vruchten
zich langzaam zetten onder 't roode blad
en 't stil en helder wordt na de geruchten.

Nu rust ik en ben gansch van U omgeven:
Uw geur, Uw welbeminden oogopslag.
Zooals de jonge wijn bloeit, bloeit mijn leven
onder de rijpe vriendschap van Uw lach.