Verzen

[p. 39]

[Doch eensklaps]

DOCH eensklaps toen Uw oog ons naakt beyond
laagt gij beschroomd en roerloos aan mijn schouder,
en toen mijn lippen driftig worden wouden
naamt gij ze stil gevangen met Uw mond.

Was ik U vreemd? In bloode hulploosheid
zocht ge in mijn armen toch beveiliging
en schreide zacht, toen U mijn stem omving,
verteederd door Uw angst en weerloosheid.

Want dat nog eens Uw maagdelijkheid, kind,
voor dit geluk zoo diep beschaamd kon wezen,
daarom heb ik Uw tranen en Uw vreezen
meer bijna, liefste, dan Uw lust bemind.

- Doch dan schudden zich rijk de duistre haren
langs mijn gelaat, Uw lippen waren daar,
en warm als jonge dieren naast elkaar
wisten wij, dat wij schoon en stralend waren.

En niets verbood Uw hand. Uw oog werd groot
en glanzend, en Uw armen gingen open;
en van een woeste teederheid doorloopen
viel ik over de weelde van Uw schoot.

Gij hebt geglimlacht, moederlijk en mild,
en blossen van een kuisch en nieuw verlangen
geurden als warme bloesems aan Uw wangen
en Uwe borsten rezen snel en wild.