Verzen

[p. 28]

Avondtuinen

Uit tuinen die wit bloeien waait muziek.
Deze avond mijmert roerloos diep en goudig
De engel van den nacht ontvouwt zijn wiek.
En het geluk is glanzend en eenvoudig.

De dooden sluimren vredig in hun grond.
Om 't kerkhof wuiven vlier en hagedoren.
Het is of voor dit alles niets bestond
en niets van wat nu is weer gaat verloren.

Wellicht dat in dit uur de langgebeide
hemelsche gast temidden de onzen zit,
en wij zijn aangezicht herkennen kunnen
als hij het brood breekt en den zegen bidt.