Verzen

[p. 18]

[De schelp]

Aan A. Plasschaert

DE SCHELP: nog heeft zij bewaard
stemmen van den oceaan,
maar in een suizen, zoo onbezwaard,
of golven stervend tegen elkander slaan.

En in haar scheemrend ingewand
bergt zij herinnering
aan het onpeilbaar kleurig land
waarin zij wiegend hing -

rood van het rood der koralen,
smaragd van het wuivend rijke groen
waar wieren en algen ademhalen
in een eeuwig jong seizoen;

doorschijnend blauw van zomermiddagen
spelende uit den aether gevangen,
en het bleek zilver dat visschen dragen
en de geschubde waterslangen;

dan: onbeschrijflijk teer
blies een god door haar heen de legende van 't water:
scheppingssagen van eeuwen her
en alle wondren van nu en later.