Het rad der fortuin

IX

Het zou duren tot het einde van Juli, voor Ekke het beslissend gesprek met Burema had en als los-vaste arbeider geworven werd.

Ekke had het plan nu scherp in het oog. Hij zag Regina's huis al veranderd in een kleine boerenplaats met stal en hooischelf. Als er geen werk genoeg was bij Burema, zou hij zelf zijn bedrijf hebben.

Ja, hij moest naar de woudstreek. Hij moest de vijandige vervreemding van vier jaar breken. Bij Tjalling aankloppen, alles vertellen. Voor de zomer om was, zou iedereen merken, dat At Offinga met kind was. En voor de zomer om was, wilde Ekke Wiarda weten, dat hij haar en hun toekomst in veilige handen had.

Er ging geen Zondag voorbij, of Ekke liep, met de korte, huppelende gedaante van Marten Offinga naast zich, tot spijt en ergernis van alle kerkse gezichten achter de vensters, rondom het huis, waar hij een koemelkerij van wou maken; ze stapten bedachtzaam om de woning, liepen over het erf, schatten, wikten en wogen, en speelden een volgende week opnieuw het spelletje. En in het begin van Augustus ging

[p. 394]

Ekke met den zuinigen Rindert naar den timmerman en liet hem een uiterste berekening maken. Op de dag, dat hij de potloden cijfertjes in handen had, liep hij - ofschoon het midden in de week was - in triomf met het papiertje naar de Offinga's, en bij zijn vertrek, na het avondbrood, bloeide een blauw licht in de ogen van At, terwijl Marten Offinga onder het voeren met schrille stem in de varkensschuur liep te zingen.

Maar op de morgen, die Ekke Wiarda had vastgesteld, om Tjalling en Reinou op te zoeken, vertrok hij niet. Toen hij zich nog, buiten bij de regenwaterput, stond te wassen, kwam er iemand over het brugje; gebrild en stram, met tikkende stok: de brievengaarder. Ekke liet de handdoek, waarmee hij zich afdroogde, op de cementen putrand vallen en keek toe, hoe de man in zijn zwarte, versleten tas greep en er een rouwbrief uit haalde. De postbode bleef nieuwsgierig, met scheefgezakt, afwachtend hoofd staan, vóór hij naar de overhaal ging; misschien kon hij nieuws meenemen, het land in. Ekke draaide de grote breedgerande brief om en om in zijn natte vingers; - onder zijn koelgewassen huid voelde hij het kloppen van een hete angstige schrik. Kon het - Regina zijn? De postbode kuchte; hij had geen geduld meer. Ekke vouwde de rouwbrief open en las. De postbode zag hem een zonderlinge pas maken en naar de zekerheid van de stenen muur tasten; Ekke's lippen werden blauw.

- Wie is er dood? vroeg de brievengaarder haastig. - Femilie? Je mem soms?

Ekke Wiarda antwoordde, zonder weerklank in zijn stem:

- Een oom van me - in de woudstreek - Tjalling Wiarda heet ie.