Het rad der fortuin

XIV

De badkamer was Ruth's laatste gril.

In April, toen Ruth's tijd naderde, kwam de verpleegster in huis. Het was een nog jong meisje met een schuwe lach en weinig ervaring. Het was misschien de tiende bevalling, die ze meemaakte, en ze leek zenuwachtiger dan Ruth zelf, die haar zachtmoedige en ingekeerde houding terug had gekregen.

Ruth's kamer, beneden, tussen studeer en woonvertrek in, was tot kraamkamer herschapen. Er wachtten een wieg en een luiermand en alle verdere gebruiksvoorwerpen, die tot de kinderuitzet behoren. Rudmer en het verpleegstertje bewaakten Ruth bij elke voetstap, die ze verzette, en toen Ruth haar uur voelde komen, werd Froukje onmiddellijk op de fiets uitgezonden om te vernemen, waar dokter O... uithing, en hem mee naar huis te brengen.

[p. 245]

Froukje keerde juist op tijd terug, om den veteraan de gelegenheid te geven, het kind van Ruth Wiarda ter wereld te helpen. Terwijl Ruth zich in haar pijnen kromde, liep Rudmer met grote passen door de studeerkamer, de handpalmen klam, het haar in wanorde, boord en das losgerukt. Misschien was hij degene, die de meeste angst had; toen hij den dokter bij Ruth zag binnengaan met zijn kleurloos verweerde tas, was het of een balans van leven en dood eensklaps boven het huis zweefde, onzichtbaar, maar machtig, zoals hij dat nooit voor mogelijk had gehouden. Hij had graag willen bidden, als er niet een soort doffe twijfel was, die hem terughield; het leek zonder zin, vanuit deze menselijke kleinheid en verscheurde afwachting te roepen tot een macht, die eensklaps ontastbaar werd en buiten alle aardse geding scheen te vallen.

Toen Ruth's noodschreeuw twee keer achtereen door het huis sneed, kromp hij samen. Maar vlak daarna was er iets wonderlijks: een dun, huilend kinderstemmetje. Hij bleef luisterend staan, alles vergeten voor deze klank van het leven; de kinderkreet herhaalde zich. Ze bracht iets in hem aan 't sidderen, dat hij niet eerder gekend had, een blijdschap, maar nieuw en bijna dierlijk. Hij vloog naar de deur; maar voor Ruth's kamer aarzelde hij weer; hij wilde aankloppen, bedacht zich; beet op zijn nagels, tot het verpleegstertje onverhoeds openmaakte.

Hij zag Ruth in het grote bed; het was, of haar lichaam in de lakens was overgegaan, zo gewichtloos en tenger leek de liggende vorm. Haar hoofd was naar hem toegewend, met grote tedere ogen; de donkere vlechten leken zwarter rondom dit witte versmalde gezicht. Hij was in drie, vier stappen bij haar, overdekte haar hand met kussen, zag niets dan haar langzame moede glimlach, de wassen bleekheid. Toen richtte ze de ogen over hem heen, en hij volgde de blik naar het kinderbedje. Ademloos stond hij op en boog hij zich over naar het vormloos kleine pakje met het donkerrode rimpelgezicht. Het kind. Háár, hún kind -

Dokter O... stond zijn handen te wassen en grinnikte.

[p. 246]

- Gelukgewenst met je dochter, dominee. Dat 't de laatste niet wezen mag.