Het rad der fortuin

VII

Iedere streekbewoner had met half boosaardig gespannen verwachting toegezien, hoe zich de zwangerschap van Antje voltrok, en dat er een zoon werd geboren in het huis van Herre Wiarda.

De verontwaardiging was algemeen, toen men in de krant las, dat het kind Wychman genoemd werd; en ieder zei nadrukkelijk het zijne van het nieuwe vergrijp.

Toen Herre op weg naar zijn ouders Ids, den arbeider, ontmoette, die jaren her bij zijn vader gewerkt had en nu tot een gekorven vogelverschrikkertje was vergrauwd, hield de oude man hem staande.

- Geluk met je zoon, zei hij, en nam Herre's sterke grote hand een tijdlang in zijn kromgetrokken klauw -; maar één ding had je niet doen moeten, jong; die naam! Z'n pake heet toch Tjalling -? Hoe kom je nou aan Wychman?

Herre gaf den gebogen landarbeider een gulden.

- Hier, Ids, koop een pijp of weet ik wat je nodig hebt; maar praat niet over wat je niks aangaat. -

Doch Herre wist, dat ze allemaal dachten als Ids. Het ergerde hem; de druk en dwang van de woudstreek klemde lastiger dan ooit, en vaker dacht hij er in deze dagen aan, om naar Leeuwarden te verhuizen.

[p. 156]

Maar Wychman Herres Wiarda lag onder het blauwe baldakijn van de zomerlucht - onwetend van wat men over zijn naam vertelde. Dagen lang stond hij in zijn wagen buiten en lachte en stamelde opgetogen tegen het licht. ‘Hij gaat dood, daar op de tocht,’ zeiden de oude vrouwen in de omtrek, die de grijze kap van de wagen urenlang vanuit hun zijramen konden zien. ‘Ze spelen er moedwillig mee,’ dreigden de bakers van de streek, en de vromen haalden de schouders op: ‘Herre Wiarda verzoekt den Here.’ Maar Wychman Herres greep met kleine vermetele handen naar de slanke takken boven zijn hoofd met hun zachtpratende vracht en werd langer en sterker, terwijl Antje Adzers en de meid het huis regeerden, en boven het kleine bleekveld kinderwas aan de lijn spanden.

Het waren maanden van een tastend, onbewust geluk - Herre, die zich elke middag naar huis haastte, om zijn zoon te begroeten - de avonden met klaar goud en doordringend luide vogels in de struiken; zachte mist in de schemertijd, die een dag van nieuwe zon beloofden. Het waren maanden, die voorbijgingen, om weer te worden vergeten - het was ouderschap, de blijheid van een ongekend levensgevoel, dat als alle gevoelens zou slijten in de grauwe sleep der gewoonte.