Verzamelde gedichten

[p. 1588]

In memoriam Henriëtte Roland Holst

*

Bedwelmd aan de eigen paradijs-legende:
Haar kinderdroom der toekomst, haar vergoding
Van 't menslijk wezen, dat zij nimmer kende,
Verknocht aan 't werkend volk, in stage doding
Door schande en slavernij... ‘dat zèlf de ellende
Zal breken, innig luistrend naar de noding
Der Wijzen...’ - tot zij 't wangezag der Bende,
Die furie, bij der kimmen woeste roding,
Die rit, waar wraakzucht zweepte en argwaan mende,
Na 't oproerfeest aanschouwde, in 't hart getroffen.

Nog stond ze, node; een halflings-afgewende,
Verzwakte; blikte op overhoopgerende
Tirannen; puin, doorsmeuld voor nieuw ontploffen.
Nog, nevens haar, ontzaglijk, als bazalten,
Haar trouw-aanbeden Helden. Schijngestalten
Van 't ééns krijgshaftig Zelf, in laatst verdoffen.