Verzamelde gedichten

[p. 1145]

[Moeder: een van zulke heren]

*

Moeder: een van zulke heren
Die spelen tegen de dood
En stieren tarten met speren
En uitwijken voor hun stoot,
Een van deze trotse stoet
Kwam vaak langs ons huis voorbij,
Verwachtte een lach of een groet
En daarom keek hij naar mij.
Moeder, hij moge sterven,
Sterven in razernij.

Hij kwam zingen aan mijn raam:
Ik moest verlieven op hem;
Zong liedren die ik mij schaam.
Voor eeuwig verwaai zijn stem.
Hij volgde mij naar de mis,
Naar bruiloft en danspartij,
Bij licht en bij duisternis.
Ik voelde mij nergens vrij.
Moge hij sterven, moeder,
Sterven in razernij.

Ziend hoe ik hem steeds weerstond
Zocht hij 't in vleiende taal,
In schatten die hij mij zond:
Goudslingers met bloedkoraal,
Oorhangers met zilvren ballen,
Keurslijven van zwarte zij
Bezet met zwarte kristallen.
Zwart was hun macht over mij.

[p. 1146]

 

Moog hij tot waanzin vervallen,

 

Sterven in razernij.

 

 

 

Hij moog weer naar 't strijdperk gaan

 

Met al zijn makkers daarbij.

 

Daar moog hij ter aarde slaan

 

Dat hij niet weer op kan staan.

 

Indien dit God moog behagen

 

Zo keer hij van 't feest vandaan

 

Aldus dat andren hem dragen.

 

Doch, zo dit Gods wil niet zij,

 

Moog toch de dood hem belagen:

 

De dood in de razernij.