Verzamelde gedichten

[p. 1062]

[Een droom tegen 't morgenkrieken.]

*

Een droom tegen 't morgenkrieken.
Een juichkreet van duistre volken.
Een Vrouw, in 't hart zeven dolken:
hun punten bijeen, geslepen
als weerhaakpieken, hun grepen
rondwijzend als molenwieken.
Losbarsting aan alle kanten.
Ik hoorde uit hoogbruisend kolken:
‘Bravo; zo moet men ze planten.’

Verborgen bleef 't morgenklaren.
De dag mag maar flauwe vlekken
door spleten in 't slaaphol trekken,
komt snel toch de voorstad wekken
tot woeling zonder bedaren,
tot vleitaal en twistgesprekken,
springdansen en marsfanfaren.
Ja; 't is onbegrijplijk laat!
Op straat staat in vol ornaat
bedrijvig een druk gebaarder,
zwaarlijvig; ordebewaarder
gewapend met knuppelstok; -
wendt zich met verliefd gelok
en ras met fauneske kreten
tot meisjes die ‘eervergeten’
giechelend omzien; dan stijf
zedig voortgaan. 't Zware lijf
in schaterlach, lijkt nog zwaarder.
Een knaap wil zich 't ook vermeten:
‘Vergun mij één enkle blik!’

[p. 1063]

 

't Klinkt als een versmoorde snik.

 

De schone versmoort een hik.

 

Ach jongling, niet zó verbleken.

 

Maar staak dit eerbiedig smeken;

 

de duivel kon u bezielen

 

waskaarsen voor haar te ontsteken

 

en stamelend neer te knielen.