Verzamelde gedichten

[p. 1056]

[Dwars door haar steppen aan 't zwerven,]

*

Dwars door haar steppen aan 't zwerven,
eenzaam, verziekt neergezeten,
troost mij weer 't stellige weten
dat ik in Spanje wil sterven.
Hier lokt nu met milde hoede
de herberg, de leeg-vermoede.
Maar neen: dit zigeunerpaar.
Gebons als van zachte gongen.
Ikzelf enig luisteraar.
Hunkring en woede, bezongen
bij 't stampgedreun der gitaar:
bronst, afgunst. Hoe onheilzwaar
daarginds mijn omdool. Hoe bloedde
begeren, in kramp verwrongen.
Diep duister. En blind gestaar.
Verhitte hiernamaalsdromen.
Gestalten als vlammenstromen.
Schoonheids- en wellustfantomen.
Zielsgeheim, fel openbaar.
Drogbeeld, schrikwekkend volkomen.
Waanzin, in kern heilig waar.
Herinnring, bij roes van klank:
Elvira, geen zeven jaar,
maar trots, rijzig, rank. Verwonnen
van zo vreemde en zwoele weelde
scheen plots ter plaats waar zij speelde
heel de armoe van stof en steen
met noodlotsluister omsponnen
en ruiste 't uit rijkste bronnen
als waar 't vuurgezwerm der zonnen

[p. 1057]

 

door zwevende nevels heen

 

of door 's hemels leegte, alleen

 

om dit wonder Gods begonnen.