Verzamelde gedichten

[p. 617]

Walhalla
1942

[p. 619]

Walhalla

*

Als hing hij los in zijn banden,
Zo draagt hem zijn stoel: gewichtloos.
Langs nevels die 't zicht versperren
Kartelen grillige randen.
Een trekking aan 't volgzaam handstuur.
Nog woester steigring. Orkaandreunen
En knalstorm zijn zang en weer-zang.
Weg blikt hij, in zijdlings aanleunen. -
Dan zwaait, boven wolk en sterren,
De wereld: - steil-duistre standmuur
Met lichthoos van oorlogsbranden -;
Wordt grond, na grondloze neergang.

Thans balt zich tot kathedraalbouw
Waar wirwar van brons door adert
- Grootser, doodser wijl dit nadert -
Zwevend beeldwerk, vaalgrauw marmer.
Tengre weefsels, blank gebladert.
Zwart gewas woekert er onder.
Wie peinst, nevens 't hemels wonder
Dier schatten, uit Niets vergaderd,
Over schaamler, armer landen
Waar hij hoog en ver van voortvloog?
Schroef en gas, in straffe donder
Naar 't hart ener poortboog doelend,
Breken driest en schielijk doortocht.
Staalboren rukken en horten
Tegen 't bukken der gewelven.
Sluiers bedelven hen woelend.
Een zweefdroom van kerk of moordkrocht!

[p. 620]

 

Zolders en zaalschoren storten.

 

Dan is 't een reis door een oerwoud

 

Waar 't machtig insekt zwaar om-zoemt,

 

Waar monsterlijk leeuwen grimmen,

 

Dampdrift een onzeekre vloer bouwt...

 

 

 

Ginds, door stormgaten beschenen,

 

Star, als een grove kolom, doemt

 

Een troon op door 't luchtruim. - Trekkende

 

Vliegende wezens bezwermen

 

Deze eenzame vorm, wijd-vlekkende

 

Bij 't wenen, schreeuwen en kermen,

 

Of een vloek hen henenbande

 

Dwars door de doling der schimmen

 

Met een roep van bloedschuld, schande.

 

Zulk een troon zal geen beklimmen.

 

Geweldenaars, woest, vermetel,

 

Mogen de hemel doen schudden -

 

Die hal bereidt hun geen zetel.

 

Voortjachtend, snel als de kudden

 

Wier schaduw speelt op gebroken

 

Spiegels in schemer beneden,

 

Zijn zij blind-gezweepte spoken

 

Tot ook hun beeld is vergleden.

 

Helder mag de morgen roden -

 

Deze woonstee treurt verlaten

 

Sinds de goden redloos vloden.

 

 

 

Weldra draait hij, neergedragen

 

Langs de stad, bij 't eerste dagen,

[p. 621]

 

Ziet met weerzin 't land hem noden...

 

‘Dat ik in zo nauwe steeg leef!

 

Doch wij minnen wat wij haten!’...

 

Reeds boven 't gedwar der straten

 

Remt hij zijn vliegende wagen;

 

Een smart als van helderzienden

 

Verwart hem ginds bij zijn vrienden:

 

Hij denkt aan volkrijke staten,

 

Hij denkt aan de slaap der doden

 

En droomt van een troon die leeg bleef.