Verzamelde gedichten

[p. 527]

XXII

*

Waar 't stormweer met wrakhout speelde
Daar zag ik een vrouw gezeten:
Zij luisterde naar de kreten
Der vogels die 't zwijgen reten
Om uiterste eenzaamste kusten.

In schoonheid, in felle weelde,
Van sneeuwig wuiven omweven,
Als onder maanglans vertederd,
Scheen ze één dier zielen die zweven
Op zee, met vlammen gevederd,
En soms aan de stranden rusten.