Verzamelde gedichten

[p. 412]

Goyesca

*

Driften, elk uit uw duistere hoek
Naar dees moordkuil samengedromd
Om te voelen dezelfde vloek
Waar dit ondier de nek voor kromt -
Wat verbergt gij, wanneer gij uw kwaal
Als de hel ongeneselijk weet,
Uw besmetting met zulk een praal
Als de hoer onder 't schandekleed?
Zag men ooit een oranjehof
Die tot weeldrige bloei ontsproot
Aan de stenen, begruisd met stof,
Tegen Sierra's, ijzig en dood?
Gij, de sparboom gelijk, door de slag
Van de donder terneergekrakt
Op de rotsmuur, die nacht en dag
Naar 't woestbruisende water snakt -
Klinkt geen zang om uw dorre tronk
Dan 't gekrijs van een gierenvlucht?
Heeft uw koorts als enige dronk
't Bloed van deze barbaarse klucht?
Na de rampen, die steeds weer d'omkanting
Met afschuwlijke plassen bespatten,
Na de val van de paarden, de planting
Der los-klapprende weerhaak-latten,
Blaast het sein; - langs de flanken leekt
Het rood van een sombre rivier.
De held van het feest, eer hij steekt,
Walst en huppelt met wufte zwier.
Soms verwacht zijn degen de stier,
Vonken spieglend in 't zongelaai. -

[p. 413]

 

Steeds hersteld, weer onvolgbaar vlug

 

Staand, bij telkens verstomd lawaai,

 

Wijkt Moreno, de doek in de rug,

 

Raaklings uit, met een wervelzwaai.