Verzamelde gedichten

[p. 169]

Kerkhof Ohlsdorf

*

Verwijderd zong nog steeds vijandig zoemen
Van jachtig leven, vol onnoozle zorgen;
Maar dankbaar, dat ik hier, met witte bloemen,
Mocht zoeken naar een graf, in groen verborgen,
Herdacht ik een verhaal, als een legende
Van liefde, die op aarde niet mocht blijven,
En voelde ook mijn bestaan, door 't onbekende
Verlokt, naar dieper, stiller waatren drijven;
En dra, wijl vlakker stralen 't loof doorzeefden,
Verstond ik, hoe na 's lichaams domp verteren
De sluimraars toch in 't licht hun spinsels weefden
Van bittre hartstocht of rein zielsbegeren;
En wist: het was vergeefs hen af te zweren.
Geheimnisvol, gelijk de doden, leefden
Hun dromen, die nog laat, bij 't huiswaarts keren,
Rondom als englen en als duivlen zweefden.