Verzamelde gedichten

[p. 129]

[In de gezegende dagen]

*

In de gezegende dagen
Van jubelen en van bloeien,
Wanneer de hartstochten schroeien
En hun dorst naar de lippen slaat,
Wordt soms ons geluk door vlagen
Van sombere weedom verdorven:
Dat zijn liefden, lang gestorven,
Die beschuldigen van verraad.

De drift vervliegt als een rukwind,
Het genot blijft nauwelijks heugen,
Wat wellust heet is een leugen,
De schoonheid een ijdel mom.
De mens die nergens geluk vindt
Raakt vermoeid en afgezworven;
Naar liefden, voorlang gestorven,
Gaan dan zijn wegen weerom.