Verzamelde gedichten

[p. 41]

Leven op een vreemde ster

*

Puinsikkels krakten door elkander op de vlakten.
Verwrakte wouden vormden tuilen, en verzakten,
En puilen wederom in slingering tot zuilen.

Uit bergen nevels hangt een slang, die langs de kuilen
Komt speuren, zonder aan de bodem iets te roeren.

De twijgen, met gesnik van windbewogen snoeren,
Zijn hemelwaarts gebeurd. Op wortelstoelen steelt
Vleesetend kruid, wanstaltig. Zo een ruk hen streelt
Wielt plots 't inwendig aller strengen, doch de zang
Van 't zwiepen zijner diepste weefs'len zindert lang.