De nacht

[p. 28]

Binnenruimte.

Naargeestig schuifelen de werkers, vroeg en laat.
De stijlen, in de hoek geplant, rechtstandig, snijden
Het grondvlak. Linnen doek doet langs de vensterzijden
't Gezicht beperken. - - - - - - - - - -
- - - - - - Met geknetter blijft het branden
De zenuw raken, en de letters op de wanden
Bewegen voor de blik. - Van buiten klinken kreten.
Een zijdelingsche straat loost adem, en verraadt
Een huiv'ring aan 't gehoor, als angsten, ongeweten.

Lang sedert, in de droom, doorleeft men hier opnieuw
Zijn arbeid, gansch als thans. En wederom doorhieuw
Een krampkreet alle flauw gerucht - nog overrompelt
Een rukwind hun gebouw, in zwart gedompeld.
Niets onderscheidt het van de werkelijkheid. Men staart
Op 't steen der gevels, en men stamelt, prevelt, mompelt.
Weer prijken die papavers, in een vaas bewaard.
Men gaat, en vindt zijn weg, door sneeuw gestrompeld.
Een enkle vlieg raast achter gaas. 't Zaagloover schrompelt.