De nacht

[p. 15]

Orkaan.

Het zand verwildert onder krullen, welke klieven
Door 't zwerk, om antwoord gillend.

Thans vertalrijkt hieven

Zich heuvels tegen d' einderlijn, en zwalpen gulpen
Wankleurig. In de tempels kromp de tooi der tulpen
Tot sap dat leeft en kleed aan voet verkleeft.

Met kommen

Beklimmen priesters 't voorhof, offren, en vermommen
Zich duister, eer allengs de luchtvorstin 't verblindend
Gestraal verliest, en schoksgewijze kronkels windend
Om 't hoofd, in stervenspijn 't gordijn doet sluiten. - Steenen
Ontrukken zich aan 's riet-strooms bedding. Zij vereenen
Door 't schietend pluis hun zwaarte, vullen holten, rollen
Van daar, of rusten moeizaam. Op de zeeën zwollen
Beweegsels. En de stegen dragen volk, en dringen
't Naar onderaardsche steden, welker dwaaltuinkringen
Benauwen, tot slechts heesch gelispel hijgt. - Reeds missen
De vuren adem, en verblauwd smet walm de nissen.