Jaap en Gerdientje. Deel 8. Jaap wordt groter

[p. 81]

12. Twee draadjes om een klomp.

Een paar dagen later, toen de kinderen van school kwamen, reed Gijs hen achterop met de wagen. Hij had koren naar de molen gebracht. Ze mochten natuurlijk meerijden en toen Gijs op het erf Polleke van de wagen hielp, informeerde hij: 'Hoe is 't nu met je klomp?... Laat eens zien, wie heeft die zo mooi gemaakt? Zelf gedaan?... Knap, hoor! Kom eens kijken, Jaap, hoe netjes! Dat zou jij zo niet klaar gespeeld hebben, ventje!'

'Waarom niet?' vroeg Jaap, een beetje geraakt, omdat er aan zijn handigheid getwijfeld werd.

'Nou, kijk dan eens,' drong Gijs aan.

Jaap zag er niets bijzonders aan. Twee koperdraadjes over de kap, met spijkertjes vastgezet, dat was toch heel gewoon?...

'Netjes,' zei hij. 'Je moet klompenreparateur worden, Pol!'

Polleke lachte en ging meteen door naar huis. Jaap zette het paard op stal. Dat deed hij altijd graag. Hij hield van ouwe Bruin.

[p. 82]

Toen hij in de kamer kwam, waar de familie juist aan de thee zat, vroeg Moeder: 'Is Polleke al weg?'

'Ja Moeder,' zei Jaap.

'Jammer,' zei ze. 'Ik had iets van de slacht klaar staan voor zijn ouders.'

'O, dat is niet erg,' zei Gijs. 'Dat kan Jaap straks nog wel even brengen.'

En even later nam hij Jaap apart en zei: 'Als je naar Polleke gaat, moet je ogen en oren goed openhouden daar in huis, of je ook iets bijzonders merkt. Begrepen?'

'Nee,' zei Jaap, 'daar begrijp ik niets van. Wat zou er voor bijzonders kunnen zijn?'

Gijs schudde zijn oude hoofd.

'Wat let je toch slecht op,' zei hij. 'Heb je dan dat draad om Polleke's klomp niet gezien? Ik riep je er nog bij. Ik ben er van geschrokken, dat kan ik je wel vertellen!'

Jaap haalde verwonderd de schouders op.

'Zei je dan niet, dat die strikken van geel koperdraad waren?'

Er ging een schok door Jaap heen. Warempel, dat was net zulk draad als om de klomp!... Dat hem dat niet opgevallen was!

'Dus... Gijs, je denkt, dat Polleke...,' stotterde hij. 'O, dàt zou gemeen wezen!'

'Ik denk niks,' zei Gijs met nadruk. 'Veroordeel de mensen toch niet zo gauw, jongen! Polleke stroopt niet, dàt weet ik zeker. En zijn

[p. 83]

vader, neen, die ook niet, dunkt me. Ofschoon, men kan een mens nooit helemaal vertrouwen... Ze hebben het daar niet breed de laatste tijd en een kat die in nood zit, doet soms rare sprongen. Zulk draad gebruikt hij in elk geval niet voor zijn bezems. Het is mogelijk, dat we daar in huis de oplossing vinden van het raadsel. Want een raadsel is het. Ik heb vanmorgen de boswachter gesproken en die wantrouwde mij zelfs een beetje. Want hij heeft nu al die dagen en nachten op de stroper liggen loeren en altijd tevergeefs. Intussen is hij er wel geweest, want nu heeft Eggink in een heel andere hoek van het bos weer strikken gevonden en ook buiten het bos op de akkers. Daarom, kijk uit vanavond, maar laat door geen woord merken, dat je ergens van afweet. Begrepen?'

'Goed,' zei Jaap. 'Ik zal mijn best doen, Gijs.' En hij begon zich plotseling erg gewichtig te voelen.

'Jij kunt beter gaan dan ik,' besloot Gijs. 'Ik kom er nooit en het zou argwaan wekken, als ik er nu plotseling binnen kwam vallen. Jij komt er wel eens vaker en bovendien - op een kind, zoals jij nog bent, letten ze misschien niet zo erg...'

'Op een kind, zoals jij nog bent...,' zei hij.

Wèg was de gewichtigheid!