Jaap en Gerdientje. Deel 7. De grote reis

[p. 60]

8. Van Genua tot Port-Said.

Onder een dreigend verduisterde hemel werd het anker gelicht. Even later flitsten bliksemstralen langs het grauwe uitspansel en begon het te regenen, dat het goot. Lange Jan vluchtte naar zijn hut en kroop maar vast in bed, want de anderen behoefden het niet te zien, als hij weer zeeziek zou worden. Maar het bleek gelukkig een overbodige voorzorg te zijn, want de bui duurde niet langer dan een uur en onder een stralende zon kon de reis voortgezet worden.

Genua was het eerstvolgende reisdoel. Na twee dagen varen meerde de boot er aan de kade. Hier scheepten zich de overlandreizigers in. Zij hadden Nederland pas de vorige dag verlaten, de expres had ze in een dag en een nacht naar Genua gebracht. Slechts hun koffers hadden de zeereis gemaakt. Wat lachten ze in hun vuistje, toen ze de 'oude' passagiers hoorden vertellen van de storm in de Golf van Biskaje! Dat waren zij toch maar fijn misgelopen!...

Hier kwam ook de post aan boord, die met dezelfde trein was meegekomen. Ook voor Gerdientje was er een brief. Het adres luidde: Jongejuffr. G. Eggink

a/b Johan van Oldenbarnevelt

Genua (Italië)

[p. 61]

En ze behoefde naar het afzendersadres niet te kijken, om te weten, dat die brief van Jaap kwam, haar vriendje uit Nederland, want ze had hem reeds herkend aan zijn handschrift. Het was een leuke brief. Jaap schreef over zijn duiven, die een prijs hadden gewonnen bij een wedstrijd, en over de koeien, die 's nachts op stal moesten, nu het al een paar nachten een beetje gevroren had en hij vertelde nog veel meer kleine nieuwtjes. En terwijl Gerdientje las, begon ze erg terug te verlangen naar al die lieve mensen, die ze had moeten verlaten. Maar ze hield zich flink. Het had nu eenmaal niet anders gekund en eens zou zij ze misschien allen weer terugzien. Zij postte gauw de brief aan Jaap, die zij gedurende de reis naar Genua afgemaakt had en achter op de envelop berichtte ze de goede ontvangst van de brief uit Holland.

Nu ging de reis recht op Port-Said aan. Gerdientje zocht die plaats in haar atlas op en ze vond die in de Zuid-oostelijke hoek van de Middellandse Zee. Daar begon het Suez-kanaal, waar Vader haar al van verteld had, een kanaal van honderd twee en zestig kilometer lengte, dat de verbinding tussen de Middellandse en de Rode Zee tot stand had gebracht.

De reis door de Middellandse Zee was prachtig. Het weer liet niets te wensen over, zodat de passagiers iedere dag volop konden genieten van de zon en de zee en de mooie vergezichten. Vooral

[p. 62]

in de vroege morgenuren was het heerlijk aan dek. De zon stond dan nog laag aan de Oosterkim. Na negen uur begon de warmte al een beetje drukkend te worden.

Hein, met wie de kinderen iedere dag een praatje gingen maken, verklaarde dat warmer worden op zijn manier.

'Kijk maar es,' zei hij, toen ze op een avond het eilandje Stromboli voorbijvoeren met de gelijknamige vulkaan daarop. Hij wees naar de top van de berg, die in de schemering oplichtte met een vurige glans, terwijl ze de gloeiende lava langs de helling zagen vloeien. 'As het onder de grond zo heet is, dan is het toch niks geen wonder, dat de lucht ook warmer wordt?'...

'Natuurlijk niet!' riep Joop. 'Dáárom is het dus zo drukkend vanavond!'

Maar de anderen lachten hem uit.

'Ben jij nou de zoon van een leraar?' vroeg Hanneke plagend. 'Heb je niet eens gezien, dat de zon hier 's middags veel hoger staat dan in Holland?'

En toen de boot de volgende dag de Straal van Messina gepasseerd was en de Etna op het eiland Sicilië in zicht kwam, met een flauwe rookpluim boven zijn blinkende top, riepen de kinderen: 'Pas op, Joop, nu wordt het weer warmer, hoor! Zou je niet in de ijskast kruipen?'

Maar zijn vader zei: 'Niks hoor, ik moet jullie allemaal bij me hebben en Jopie vooral, want

[p. 63]

die heeft nog heel wat te leren!' En toen ging hij vertellen van de ontzaglijke uitbarsting van deze vulkaan in het jaar 1908, waardoor de hele omgeving onder de lava bedolven werd en die gepaard ging met een aardbeving, waardoor in de grote stad Messina, aan de voet van de berg, de meeste huizen waren ingestort. Toen de kinderen dat hoorden, keken ze de berg met andere ogen aan en Gerdientje verklaarde, dat zij nooit dicht bij die vulkaan zou gaan wonen. Want hij stond daar nu wel heel mooi en vriendelijk te wuiven met dat rookpluimpje boven zijn kale top, maar je kon toch maar nooit weten, wanneer hij weer zo lelijk zou gaan doen.

De volgende dag was het land verdwenen en zagen de kinderen niets anders dan blauwe zee en blauwe lucht. Maar ze verveelden zich niet. Ze keken naar al de schepen, die zij op deze drukbevaren zee voorbijvoeren, grote en kleine. Leuk was het, als een schip op niet te grote afstand voorbijvoer. Dan groetten de beide schepen elkaar met de vlag en de passagiers wuifden elkaar wederzijds een goede reis toe.

De kinderen leenden een boek uit de bibliotheek. Ze luisterden naar het concert, dat iedere morgen en avond gegeven werd in de muzieksalon. Of ze doken in het zwembad en hadden daar de grootste pret.

Op een avond voer de boot voorbij Kreta en de zon legde een rose weerschijn over de besneeuwde

[p. 64]

bergtoppen. Het was het laatste wat de passagiers van Europa zagen. Vier dagen na het vertrek uit Genua kwam de boot voor Port-Said aan.

Het was nog vroeg in de morgen, de meeste passagiers waren amper uit hun bed. Iedereen haastte zich, om zo gauw mogelijk aan wal te kunnen gaan. Er moest echter nog even worden gewacht, tot de quarantaine-dokter toestemming tot ontscheping had gegeven. Zo'n dokter controleert altijd eerst, of er ook lijders aan besmettelijke ziekten aan boord zijn. Maar vervelend was het wachten allerminst, want er viel aan dek genoeg te beleven.

Voor de rooksalon hadden een paar Arabische kooplui in een ommezien een uitstalling gemaakt van shawls, zijden kleedjes, halskettingen en meer dergelijke artikelen. Het was vermakelijk, om de gesprekken die hier gevoerd werden, aan te horen. Allerlei talen werden dooreen gehaspeld: Frans, Engels, Hollands en Turks.

'Fiftien florin! Mooi sjaal! Niet duur!' stond een Arabier luidkeels te roepen.

Een van de dames had wel zin in het werkelijk mooie sjaaltje. Maar - vijftien gulden! Dat kon Bruin niet trekken!...

'Twee gulden,' bood ze kalmweg.

De man keek uiterst verontwaardigd. Het leek wel, alsof hij woedend wilde uitvallen. Maar toen de dame zich omkeerde, bedacht hij zich. Er kwam zelfs een vriendelijke grijns op zijn bruin gezicht.

[p. 65]

'Ajo, trie koelden dan!' besliste hij. En zonder op antwoord te wachten, wierp hij de dame de shawl toe. Die was wàt in haar schik met het 'koopje'!

Op het middendek was de goochelaar bezig om zijn kunsten te vertonen. Men geloofde zijn eigen ogen niet, als men hem bezig zag.

Onder een stortvloed van woorden haalde hij van onder zijn wijde kleed een kuikentje tevoorschijn en zette dat op de planken vloer. 't Was heus een echt, springlevend kuikentje. Dan - een greep met de benige vingers, een gebaar of het diertje in tweeën werd gebroken, en ziedaar -, nu stonden er twee bibberende kuikentjes op het dek. Ook die werden stuk voor stuk in tweeën gebroken en het waren er vier geworden.

'Onbegrijpelijk!... Hoe is 't mogelijk!' riepen de toeschouwers.

Met een brede haal van zijn arm veegde de goochelaar vervolgens het dek schoon. Wèg waren tegelijk al de kuikentjes! Waar ze zo gauw gebleven waren, was een raadsel.

Gerdientje, Hanneke en Joop stonden met wijdopen mond de kunsten van de man gade te slaan. Zó iets wonderlijks hadden ze nog nooit gezien.

'Ha-ha!' grinnikte de goochelaar. 'Weg vogeltjes! Ik weet wel. Deze jonge graaf...' en hij stapte druk gebarend op Joop toe, 'vogeltje wil meenemen!'...

Hij greep naar Joops blouse - en haalde triom-

[p. 66]

fantelijk een van de kuikentjes uit diens borstzak te voorschijn.

Joop keek, of hij water zag branden. Hoe kon dat nu? Had dat beestje heus in zijn blouse gezeten?...

Nog drie andere omstanders moesten een kuikentje 'teruggeven.'

'Danke, danke,' grijnsde de goochelaar. 'Ik wel weet. Hollanda's eerlijk mensen. En nu - wie heef één koelden?'

Een der passagiers was zo goed, de man een zilveren gulden te lenen. Druk redenerend wierp hij het geldstuk in de lucht, ving het weer op, wierp het nog eens omhoog en - wèg was de gulden.

Onderzoekend keek hij de kring rond.

'Wie dief hier?' vroeg hij, schijnbaar erg verontwaardigd. 'Ik politie haal?... Neen, ik wel weet.'

Met twee stappen was hij bij Hannekes vader.

'Meneer de baron koelden in hoed gestopt, ja?'

Meteen greep hij de hoed en - haalde er onder daverend gelach van de omstanders de gulden uit!

De kinderen zouden nog wel uren naar de man hebben kunnen kijken, maar hun vaders vonden, dat het nu welletjes was.

'We waren immers van plan om aan land te gaan,' bracht meneer Laurens in herinnering. 'In Port-Said is ook heel wat te zien.'

[p. 67]