Jaap en Gerdientje. Deel 6. De wijde wereld

[p. 32]

6. Door de duinen.

Dicht bij Roodkapje liep een smal, bochtig paadje de duinen in. Dat volgden ze om aan zee te komen.

Het paadje steeg en daalde over elk duin. Jaap en Gerdientje vonden het heerlijk om telkens de helling af te hollen. Ze deden net als Puk: nu waren ze vóór, dan achter de grote mensen. Maar telkens kwamen ze bij hen terug, want ze hadden zoveel te vragen.

'Wat een raar soort gras groeit hier,' zei Jaap.

'Helm,' zei Meneer. 'Dat vind je overal op de duinen. Het heeft heel lange taaie wortels en houdt het losse duinzand bij elkaar. Anders zou het misschien wegstuiven met de wind. Pluk er maar niet van, Jaap! Je snijdt er je vingers aan, zó scherp en taai is het.'

'Daar groeien ook bramen!' wees Jaap.

'Ja,' zei Meneer, 'maar ze zijn nog niet rijp. En zie je die grote struiken daar? Dat is duin-doorn! Wees daar maar voorzichtig mee.'

Hij had het nog maar juist gezegd, of daar hoorden ze Puk verschrikkelijk keffen. Hij was druk snuffelend de duinen ingelopen en opeens zagen ze hem rennen achter een konijntje, dat hij ergens had opgejaagd. In een wilde vaart sprong het voort, nu links, dàn rechts, en steeds met de hond

[p. 33]

vlàk achter zijn witte wipstaartje. Toen verdween het plotseling in een gaatje tussen de struiken en Puk, die het woest nasprong, vloog jankend terug.

'Ziezo,' zei Meneer, 'die heeft al kennis gemaakt met de duindoorn!'

Puk had een grote bloedende schram op zijn neus en kwam treurig, met de staart tussen de



benen, achter zijn baasje lopen. Maar Jaap had niet veel medelijden met hem.

'Eigen schuld,' zei die, 'moet je de konijnen maar met rust laten, Pukkie!'

Ze liepen verder.

'Ik ruik de zee al,' zei Mevrouw opeens.

Jaap snoof, maar hij rook niets bijzonders. Wel vond hij de wind die over de duinen kwam strijken, lekker fris. En hoor,.... wat was dat toch

[p. 34]

voor een vreemd geruis, daar ergens in de verte?.... Het leek wel, alsof er een verschrikkelijke storm door de bomen joeg!.... Maar hier waren immers geen bomen en hier was geen storm?....

'Hoor, de branding!' zei Meneer. 'De stem van de zee!'

'De branding?'

'Ja, je zult het zó wel zien. Dat doen de golven, als ze neerslaan en breken op het strand.'

Jaap werd er stil van en haast een beetje bang. Was de zee zó groot en had ze zo'n machtige stem?....

Nu kwam de laatste duinenrij. Ze klommen vlug naar boven, het geruis werd steeds luider en plotseling.... dáár zagen ze de zee!....

De zee!.... Jaap stond er naar te staren met ogen, groot van verbazing en met bonzend hart. Hij ging zitten op de duinrand en de anderen zetten zich naast hem. Daar lag de grote watervlakte te stralen in de zon. Water, water en geblink van golven, zover je kijken kon. Een troep meeuwen vloog er boven en telkens schoot er een naar beneden in de golven. En in de verte, dicht bij de nevelige horizon, voer een schip.

'Een grote stomer,' zei Meneer. Hij haalde iets uit een leren tas, die hij aan een riem om zijn hals gedragen had. Een verrekijker!....

'Hier Jaap, jij het eerst!'

Het duurde een poosje, vóór de kijker goed ge-

[p. 35]

steld was voor Jaaps ogen. Het duurde ook nog even, vóór hij de boot door de kijker gevonden had. Maar toen schreeuwde hij het uit - zó mooi was het! Want het leek, alsof het schip nu vlàk bij hem voer. Hij zag de grote pijpen en de wolken rook, die daar uitgestoten werden. Hij zag de ronde raampjes in de zij van het schip. De patrijs-poorten, zei Meneer. Dat vond Jaap een rare naam.



Hij zag ook de vlag, rood-wit-blauw. Het was een Nederlands schip.

De anderen moesten ook eens door de kijker zien. Jaap schoof nog wat dichter naar de rand van het duin. Vlak onder hen lag nu het strand, links en rechts, zo ver je kijken kon. Daar was een bont gewemel van mensen en er stonden ook tenten, met vlaggetjes er op.

[p. 36]

'Kijk Jaap,' zei Meneer, 'zie je nu de branding? Die witte streep van schuim, dicht bij het strand. Zullen we eens doen, wie het eerst bij het water is?'

Dat vond Jaap goed. Hij stond al klaar om weg te springen. Meneer moest eerst zijn kijker wegbergen en nam toen kleine Wim op de arm.

'Eén, twee,.... drie!' telde hij.

Daar gingen ze. Met malle bokkesprongen holden ze naar beneden door het losse zand. Zelfs Mevrouw deed mee en ze kon warempel nog harder lopen dan Jaap, met haar lange benen. Maar Puk schoot haar blaffend voorbij. En toen de anderen beneden kwamen, stond hij al met zijn poten in het water tegen de zee te blaffen.