Jaap en Gerdientje. Deel 6. De wijde wereld

[p. 17]

3. Puk gaat mee.

Het was een prettige tocht op de wagen. Gerdientjes vader zat naast de vader van Jaap op de voorbank en Gerdientje zat tussen hen in. Daarachter zaten Gerdientjes moeder, met kleine Wim op haar schoot, en Jaap.

Vader liet het paard flink draven. Zo'n tochtje naar de stad was een plezierreisje voor Bruin, want hij had de laatste weken weinig uitgevoerd. En zo reden ze al spoedig de stad in.

Toen ging het langzamer, want het was er erg druk. Auto's suisden voorbij, fietsbellen rinkelden, voerlui schreeuwden. Maar Vader stuurde rustig het paard door al die drukte en hij wist goed de weg.

Ze kwamen ook bij een verkeerslicht. Dat stond bij een kruispunt. Het glansde helder groen, toen ze naderden. Dat betekende, dat Vader door mocht rijden. Maar links en rechts, in de zijstraten, stonden heel veel auto's, karren en fietsen achter een witte streep te wachten. Want daar waren ook verkeerslichten en die stonden op rood.

Juist toen de wagen het kruispunt voorbij was, hoorde Jaap een hond blaffen en hij moest plotseling aan Puk denken. Hij keek verwonderd door het achterruitje. Maar toen waren net de ver-

[p. 18]

keerslichten versprongen: die in de hoofdstraat van groen op rood; die in de zijstraten van rood op groen. En een stroom van allerlei voertuigen bewoog zich dwars over de straat.

'Wat leuk is dat!' dacht Jaap. 'Vier lichten staan er en daar moeten al die mensen aan gehoorzamen....'

En hij had zoveel te kijken rondom, dat hij aan de hond niet meer dacht.

De wagen reed een zijstraat in. Toen waren ze bij het station. Vader hield stil voor de ingang en hielp Mevrouw en de kinderen uitstappen. Meneer tilde de koffers uit de wagen.

'Ik kan niet mee op het perron,' zei Vader. 'Ik moet bij het paard blijven.'

Hij nam afscheid van Jaap.

[p. 19]

'Dag jongen,' zei hij. 'Wees flink en geniet maar veel.'

Toen nam hij ook afscheid van de anderen.

'Goede reis!' riep hij, 'en prettige weken, hoor!' En toen klom hij weer gauw in de wagen en reed weg in de drukte.

Jaap keek hem na en hij moest even iets wegslikken. Maar Gerdientje trok hem aan zijn hand mee naar binnen, haar vader achterna.

Meneer ging kaartjes



kopen. Mevrouw en de kinderen bleven wachten bij de koffers. Jaap keek naar al de mensen, die het station in- en uitgingen. Kijk, daar liep een neger, een echte neger en die lachte tegen Jaap. Hij zag zeker, hoe verbaasd die hem aanstaarde. Wat een mooie, witte tanden had die neger!.... En kijk, daar kwam een hele troep soldaten binnen. Zouden die ook allemaal met de trein meemoeten?.... Een hond, een kleine bonte hond, glipte tussen hun benen door en liep snuffelend en hijgend rond in het gebouw.

Toen Jaap die hond zag, werden zijn ogen nòg groter dan toen de neger voorbijging. Want.... wàs dat Puk nou of was hij het niet?....

'Puk!' riep Jaap.

[p. 20]

De hond stormde blaffend op hem af. Het wàs Puk!.... Hij sprong wild tegen Jaap op. Hij jankte en kefte, hij likte Jaaps handen, hij kroop over de grond van blijdschap. Hij was door het dolle heen. En Jaap vroeg maar telkens weer: 'Hoe kan dat nou?.... Hoe komt die hond nou hier?'

'Hij moet de wagen nagelopen zijn,' zei Meneer, die terugkwam van het loket.

'Maar wat moeten we er mee?' vroeg Mevrouw.

Ja, wat moesten ze met Puk? Jaaps vader was al weg en de trein zou over een paar minuten vertrekken.

'Dan moet hij maar mee,' besliste Gerdientjes vader. 'Er zit niets anders op. Jaap, haal een riem van die koffer, - daar kan er wel eentje minder om - en doe die aan zijn halsband. Ik ga een kaartje voor hem kopen.'

Het was allebei gauw gebeurd. Toen stond er plotseling een man in een witte kiel voor hen. Die tikte aan zijn pet en vroeg:

'Koffers dragen, Meneer?....'

'Ga je gang maar, witkiel,' zei Meneer.

De man nam onder zijn ene arm Jaaps koffer, onder de andere zijn duivenmandje en in elke hand nog een grote koffer van Gerdientjes vader. Er bleef niets meer te dragen over.

Ze moesten achter elkaar door een nauwe doorgang om op het perron te komen.

De witkiel ging voorop. Jaap kwam met Puk

[p. 21]

achteraan. De kleine hond liep bang te snuffelen en voelde zich niets op zijn gemak in deze vreemde omgeving. Maar toen Jaap hem liefkozend streelde, keek hij met dankbaar-glanzende ogen op en zijn staart begon hevig te kwispelen.

Ze moesten op het tweede perron zijn. Ze gingen een trap af en toen door een brede gang, die onder de grond door liep.

'De tunnel,' zei Meneer.

Aan het eind van de tunnel klommen ze weer een stenen trap op naar boven. Toen waren ze op het tweede perron. Daar bleven ze wachten op de aankomst van de trein. Op de stationsklok konden ze zien, dat het nog maar een paar minuten duren zou.