Jaap en Gerdientje. Deel 5. Een herfst vol avonturen

[p. 14]

3. Op het korenveld.

Er stond nog slechts één lange rij schoven op het korenveld. Al het andere koren was reeds in de schuur gebracht.

De schoven stonden in hopen van tien. Ze stonden, met de aren naar boven, schuin tegen elkaar; aan elke kant vijf. Dat noemden de boeren een hok. En het was ook net een hok, net een klein huisje met een vóór- en een achterdeur. Zo kon de wind er fijn door spelen, om de bossen droog te maken.

Vader reed de wagen naast de schoven. De kinderen klommen er af. Zus ging wat spelen aan de kant van de akker, in de schaduw van de struiken. Jaap zette het pruimenmandje bij haar.

'Zal je er goed op passen?' vroeg hij.

Dat beloofde Zus. Op het mandje zou ze goed passen. Op de pruimen ook?.... Ze nam er dadelijk een paar.

[p. 15]

'Pas dan ook maar op mijn kiel,' zei Gijs.

Dat beloofde Zus ook. Ze ging er op zitten. Dat was beter dan op de harde stoppels.

Vader en Gijs gingen het koren opladen. Vader stak de bossen met een lange vork omhoog. Gijs zat op de wagen en legde ze netjes naast elkaar. Zo braken ze, één voor één, de korenhuisjes af. Jaap en Gerdientje gingen ook aan het werk. Ze namen de grote mand elk bij een oor en raapten de aren op, die tussen de stoppels lagen. Het hele

[p. 16]

land zochten ze af, telkens een strook. Maar aan het eind van de akker stonden ze telkens even stil, om uit te rusten en het zweet af te wissen. Want het was zo vreselijk warm. De lucht trilde boven het land van de hitte. En aan de horizon kwamen dikke wolken omhoog; zwarte wolken met grillige witte koppen. Het leken wel donkere bergen met toppen van sneeuw. In die bergen fonkelde soms iets. En later klonk ook een zacht gerommel.

'Er komt onweer,' zei Jaap.

De wagen reed langs hen heen, hoog beladen. Gijs zat boven op de vracht en lachte tegen hen. Zijn hoofd was rood van de warmte.

'Pas je goed op Zus?' riep Vader.

'Ja Vader,' zei Jaap.

'We komen gauw terug met een lege wagen,' riep Gijs. 'Dan halen we het laatste vrachtje. En dan mogen jullie er ook bovenop.'

'Leuk!' zeiden ze.

Jaap keek even naar Zus. Die zat nog rustig aan de kant. Maar even later kwam zij aanlopen en vroeg: 'Jaap, gaan wij nu ook naar huis?'

'Nee Zus, nòg niet.'

'Ik ben zo alleen,' klaagde Zus.

Toen gingen Jaap en Gerdientje even bij haar in de schaduw zitten. Ze aten samen de laatste pruimen op en Jaap leerde zijn zusje een spelletje. Hij plukte een paar paardebloemen aan de kant

[p. 17]

van de sloot. Die waren al lang uitgebloeid. Maar daar, waar de bloem gezeten had, zaten nu allemaal kleine pluisjes. Als je één zo'n pluisje lostrok, zat er onder een klein zaadje aan vast. En als je tegen die pluisjes blies, dan stoven ze de lucht in en zweefden weg over de akker. Sommige daalden al gauw neer. Andere bleven zweven, tot je ze niet meer zien kon. Zo werden al die zaadjes naar een plekje gedragen, waar ze ontkiemen konden. Zo zouden er weer heel veel jonge paardebloem-plantjes komen.

'In de dakgoot van de school groeide ook een paardebloem,' vertelde Jaap. 'Die is er natuurlijk ook zó gekomen.'

Ze deden wie de meeste pluisjes in één keer weg kon blazen. Jaap won het meestal. Het was een leuk spelletje en ze vergaten hun werk er bijna door.

Maar Jaap dacht er het eerst weer aan en sprong op.

[p. 18]

'Gaan we nu naar huis?' vroeg Zus blij.

Och, die kleine meid! Ze had zo'n last van de warmte. En zij verveelde zich zo, alleen. Daarom leerde Jaap haar nòg een spelletje. Hij nam de holle steel van een paardebloem en stak het dunne boveneind in het dikke ondereind. Zo werd het een o. Hij nam er weer één en daar deed hij precies hetzelfde mee. Maar eerst stak hij die steel door de o heen. Toen was het al een 8. En toen deed hij ook zo met de derde steel. Toen had hij een ketting met drie schakels.

'Heb je het goed gezien, Zus?.... Ga dan maar een heel lange ketting maken!'

O ja, dat vond Zus leuk. Nu verveelde zij zich niet meer. Jaap plukte eerst nog een dikke bos paardebloemen met lange stelen. Toen ging hij gauw met Gerdientje aan het werk. Als ze vlug voortmaakten, konden ze misschien klaar zijn, vóór Vader terug kwam.

Aan de kant van de akker zat Zus en werkte aan haar ketting.

Haar gezicht was rood van de warmte. Haar vingers kleefden van het witte melksap, dat uit de stelen van de paardebloemen kwam. Maar dat kon Zus niet schelen.

'Jaap!' riep ze, 'ik maak hem zo lang,.... zo lang!... Zo lang als de hele wereld, Jaap!....'

En ze werkte maar.