Jaap en Gerdientje. Deel 3. De wonderslee

[p. 69]

18. Berouw.

Jaap ligt in bed. Hij heeft een warme kruik aan zijn voeten. Hij heeft een glas warme melk in zijn maag. En de deken heeft hij opgetrokken tot zijn neus. Nu wordt hij al lekker warm.

'Hier is het beter dan in de plas,' denkt Jaap.

Hu, hij rilt er nog van!.... Wat was het naar in dat diepe, koude water!.... En wat is Jaap dankbaar, dat het zó goed is afgelopen!....

'Polleke heeft mij gered,' denkt hij. 'Polleke durfde goed!.... Zou ik Polleke wat geven?.... Zal ik vragen aan Vader, of ik Polleke een konijn mag geven?.... Dat grote witte met het zwarte vlekje op zijn neus?.... Ja hoor, dát doe ik. Dat heeft hij wel verdiend....'

Maar waarom komt Vader niet?.... Hij is toch wel thuis?.... Jaap heeft daar straks zijn stem nog gehoord....

[p. 70]

Jaaps hart begint te bonzen, als hij aan Vader denkt.

Het is zo vreemd. Hij is bang voor Vader en hij verlangt tòch naar hem.

Hij is bang voor zijn boze ogen. En voor de straf, die komen zal.

En toch wil Jaap wel straf hebben. Hij heeft het verdiend, dat weet hij wel. Hij is verschrikkelijk dom en ondeugend geweest.

Met Moeder is het al weer goed. Zij weet wel, dat Jaap berouw heeft. Jaap heeft het haar gezegd. Toen heeft ze hem alles vergeven. En ze was zo blij, dat ze haar jongen tòch nog veilig thuis gekregen had!....

Hè, kwam nu Vader ook maar!....

Jaap houdt het niet langer uit.

'Vader!' roept hij zacht. En dan nòg eens, een beetje harder: 'Vader!'

Maar Vader komt niet.

Het is Moeder, die even bij zijn bed komt staan.

'Ga maar slapen, Jaap,' zegt ze. 'Vader zie je morgen wel. Hij is nu uitgegaan. Hij wil je liever niet meer zien vanavond....'

Dan drukt Jaap zijn gezicht in het kussen en hij snikt het uit. Want dit is het ergste van alles.

'Ga maar slapen,' zegt Moeder.

Maar Jaap kàn niet slapen.

Hij woelt om en om in zijn bed.

[p. 71]

'Vader wil mij niet meer zien,' denkt hij. 'Vader houdt niet meer van mij!'

O, die straf is te zwaar voor Jaap!....

Opeens, wat hoort Jaap? Is dat Vaders stem niet?.... Ja, hij hoort het nu duidelijk. Vader is weer thuis.

Dan denkt Jaap niet meer na. Hij springt zó maar z'n bed uit. Hij loopt op blote voeten naar de kamer. Hij rukt de deur open. En hij vliegt naar Vader toe....

En kijk, dan neemt Vader hem tòch in zijn armen. Dan zet hij hem op zijn schoot. Net alsof hij nog een kleine jongen is. En Moeder haalt een deken. Die slaat ze om Jaap heen. Dan blijft hij lekker warm.

En dan wordt het wel weer goed tussen die twee.

'Je hebt me veel verdriet gedaan, Jaap,' zegt Vader. 'Je bent me tegengevallen. Ik moet je helemaal kunnen vertrouwen, Jaap! Beloof je me dat?'

O ja, dàt belooft Jaap graag.

'En hoor eens,' zegt Vader. 'Ik ben bij Polleke geweest. En ik heb

[p. 72]

gehoord, dat jij zo goed voor Polleke gezorgd hebt. Toen alle jongens hem plaagden, toen heb jij niet meegedaan. Toen heb jij voor hem gevochten, Jaap, en hem zijn pet teruggebracht. Zie je, dàt was mooi van je! Je bent tòch wel een flinke jongen! En daarom vergeef ik je dit van vandaag. Ik hou veel van je, Jaap!....'

Jaap drukt zich dicht tegen Vader aan. Hij zegt niets. Maar zijn ogen schitteren.

'Ik hou veel van je, Jaap!' zei Vader.

Jaap kan wel huilen van geluk.

Hij mag nog even opblijven. Nog even praten over alles. Over Polleke vooral.

Polleke komt op het kerstfeest en zijn vader en moeder komen mee.

En Vader vindt goed, dat hij een konijn krijgt van Jaap.

Jaap ligt weer in bed. Vader heeft hem toegedekt. En Vader heeft gezegd: 'Dag, mijn jongen. Dag Jaap!'

O, Jaap is zo blij en gelukkig!

Hij vouwt zijn handen.

Hij knijpt zijn ogen stijf dicht.

'Lieve Heer,' zegt hij, 'ik ben zo blij. Ik dank U wel, dat U mij hebt bewaard.... Wilt U mij alles vergeven?.... En wilt U mij helpen, om gehoorzaam te zijn?....'

En even later slaapt Jaap ook.