Jaap en Gerdientje. Deel 3. De wonderslee

[p. 58]

15. Het ongeluk.

Aan de rand van het bos zit een jongen in een slee. En twee grote honden staan er voor en grommen zacht.

Het is Polleke.

Hij was aan het sleden in het bos. Toen hoorde hij zoveel stemmen in die stille, witte wereld. En toen is hij er op afgegaan in zijn slee.

Nu ziet hij de vrolijke troep bij de plas. Maar hij durft niet verder. Polleke is een beetje bang voor al die vreemde kinderen.

En daarom zit hij hier maar stil te kijken. Hij kan alles zien, wat ze doen. Maar hèm zien de jongens en meisjes niet.

Jaap staat in de sneeuw, op één klomp en één kous. En zijn andere klomp ligt op het ijs, ver van de kant.

Wim lacht. Hij danst van de pret. Maar Jaap lacht niet. En de andere jongens lachen óók niet. Want als je je klomp kwijt bent, dàt is erg!....

'Nou moet Jaap tòch het ijs op!' roept Wim. 'Ha.... ha!.... Nou moet hij tòch het ijs op. Maar Jaap durft niet! Ha, hij durft niet!....'

Kees Verkuil geeft Wim een duw.

[p. 59]

'Hou je mond!' zegt Kees. 'Haal jij hem dan! Jij durft immers zelf zo goed!'

Kees heeft medelijden met Jaap. Jaap kijkt zo bang en zo verdrietig. En de jongens willen Jaap ook wel graag helpen. Maar niemand weet raad.

'Laat hem maar liggen, Jaap!' zegt Gerdientje. 'Wij zijn al dicht bij Polleke. En daar leen je wel een andere klomp....'

'Ja, kom maar Jaap,' zegt Kees Verkuil. 'Ga maar hinken! Ik zal je wel steunen, hoor!'....

Maar Jaap kan zijn klomp toch niet laten liggen!.... Want wàt zal Vader dan zeggen, als hij thuiskomt?....

Vader zal zo boos zijn! Hij zal zeggen: 'Jaap, je bent een ongehoorzame jongen. Ik meende, dat ik je vertrouwen kon. Maar je valt mij tegen, Jaap!'

En Jaap zal straf krijgen. Dat is vast.

O neen, Jaap durft niet naar huis zonder die klomp. Vader mag er niets van weten, wat er gebeurd is....

'Jaap, kom nou mee,' roept Gerdientje.

Maar Jaap blijft nog staan.

'Zou ik het wagen?' denkt hij. 'Wim is er ook zo ver op geweest....'

Jaap stapt voorzichtig op het ijs. Hij doet een paar kleine stapjes.

'O Jaap, Jaap!' roept Gerdientje. 'Blijf toch hier!.... Pas toch op!'

[p. 60]

Maar het ijs kraakt niet eens. Jaap zegt niets en hij gaat toch verder. Op één klomp en één kous schuifelt hij voort. En hij komt al dicht bij de klomp.

Het is heel stil geworden aan de kant. Maar Gerdientje staat te springen van angst.

'Jaap!' smeekt ze, 'kom terug, Jaap!'....

Jaap kijkt even om. 'Ik kom zo,' roept hij. 'Ik heb hem al haast!'

'Krak!' zegt het ijs. En een grote scheur springt er dwars door heen. Het water komt er door.

Jaap staat verschrikt stil. Zijn hart begint te bonzen. Maar moet hij nù teruggaan? Nu hij er bijna is?....

Jaap doet nog een paar stapjes, heel voorzichtig....

'Ik hèb hem!' juicht hij dan.

Ja, hij heeft zijn klomp te pakken. Hij trekt hem gauw aan.

[p. 61]

'Hoera!.... Hoera!' roepen de jongens.

En nu komt Jaap terug. Hij is zo blij! Hij kan wel dansen van blijdschap.

Maar hij is nog niet aan de kant!.... En dàt vergeet Jaap.

'Pas op, Jaap! Voorzichtig nou!'....

Maar Jaap is niet voorzichtig. Hij loopt te vlug. Hij glijdt uit. Hij valt met een zware bons op het ijs....

'Krrrak!' zegt het ijs.

'O Jaap, pas op!' gilt Gerdientje.

Maar het is te laat.

Jaap spartelt al in het koude water.