Jaap en Gerdientje. Deel 3. De wonderslee

[p. 46]

12. De wonderslee.

Bij het huisje fluit iemand op zijn vingers, héél hard. En meteen rennen de honden weg, allebei.

'Gelukkig!' zucht Gerdientje. 'Nu gaan wij gauw terug, hè Jaap?'

Maar wie roept daar op het laantje?.... En wie springt daar zo raar door de sneeuw?.... Hij steunt op een dikke stok. En hij heeft zo'n grote pet op.

Is dat.... is dat die vreemde jongen niet?.... Polleke?....

'Hallo!' zegt hij. 'Was je bang voor de honden? Ze doen niks, hoor! Ze wilden alleen maar wat spelen.'

'Ik was helemaal niet bang,' zegt Jaap. 'Woon jij daar?'

Jaap wijst op het huisje.

'Ja,' zegt Polleke. 'Maar nog niet lang, hoor!.... Een paar weken geleden pas zijn we hier gekomen. Wil je mijn slee eens zien?.... Ik heb een slee getimmerd.'

Ja, dat willen ze wel. Ze vergeten de kerstboom, die ze halen zouden. Ze laten hun eigen slee staan en lopen met de jongen mee.

[p. 47]

Bij de deur van het huisje staat een vrouw te kijken.

'Moeder!' roept Polleke, 'dàt is nou die jongen, die mijn pet terug heeft gegeven. En hij heet Jaap.'

'Dat is fijn,' zegt de vrouw. 'Je bent een flinke, dappere jongen, Jaap. Lust je wel een klontje?'

Jaap knikt. Hij heeft een kleur gekregen. Hij wordt een beetje verlegen, doordat de moeder van Polleke hem prijst.

De vrouw haalt drie klontjes. Dan gaat ze weer naar binnen.

'Kijk,' zegt Polleke, 'hier is mijn slee. Ik heb hem net klaar.'

Achter het huisje staat een kist. Een grote, platte kist met twee balkjes er onder. Er is een bankje in getimmerd. De hamer ligt er nog bij en de nijptang ook.

'Heb je dat zelf gedaan?' vraagt Jaap. 'Nou, dàt is knap, hoor!.... Maar waar moet je nou duwen?'

'Ik duw hem niet,' zegt Polleke. 'Ik span de honden er voor.'

'De honden?....'

'Ja zeker! Wil je het zien?.... Cora, hier!.. Max, kom!....'

De honden springen al om hem heen. Eén gaat tegen hem op staan. Dan is hij net zo groot als Polleke zelf. Maar die jongen lacht er om.

[p. 48]

Hij hinkt naar de schuur en haalt het tuig. Hij doet het de honden aan en ze laten zich gehoorzaam helpen. Polleke maakt het tuig vast aan een grote haak, vóór aan de slee.

Hij heeft ook een lang touw. Dat knoopt hij aan de halsbanden.

'Dat zijn de leidsels,' zegt hij.

Dan klimt hij in de slee. Hij zit op het bankje als een boer, die twee paarden ment.

'Vooruit!' zegt Polleke. De honden blaffen hard. En daar gaat het. Eerst het erf af,.... dan met een boog het laantje in. Hoe langer hoe sneller gaat het. Polleke verdwijnt om de bocht.

O, Jaaps ogen schitteren! Zo'n mooie slee heeft hij nog nooit gezien!....

Hóór, daar komt hij al weer!.... De honden blaffen hard. En daar stuift hij de bocht om.

[p. 49]

Jaap en Gerdientje gaan gauw aan de kant staan.

'Ho!' zegt Polleke.

En dan staat de slee stil.

'Wil je ook eens?'

'Nou, graag!' zegt Jaap.

En dan stapt Jaap in de slee. De honden willen eerst niet lopen. Ze kijken wantrouwend achterom naar Jaap. Maar Polleke jaagt ze voort en als hun baasje het zegt, dan willen ze wel.

Daar gaat Jaap....

De sneeuw stuift op.

De honden rennen, wat ze kunnen.

En Jaap zit op het bankje als een koetsier op de bok.

Gerdientje mag er ook eens in. Maar ze durft niet alleen. Met Polleke samen wel. Het kan best. De slee is ruim genoeg. En de honden kunnen ze wel trekken.

O, het gaat heerlijk!

Het gaat prachtig!

Zo'n slee is het mooiste van alles!....

Het is een wonderslee!....