Jaap en Gerdientje. Deel 3. De wonderslee

[p. 42]

11. In het bos.

Het is stil in het bos, héél stil....

Er zingt geen vogeltje. Er kraakt geen takje. Want de meeste vogels zijn weg naar het warme Zuiden. En de eekhoorntjes en de andere bosdieren zitten weggedoken in hun warme nestjes.

De struiken zijn bedekt met sneeuw. De takken van de grote bomen dragen een zware vracht. En op de grond is een witte deken uitgespreid. Onder die sneeuwdeken slapen de zaadjes en de planten, tot de voorjaarszon ze wekken zal.

De hele wereld is wit. En door die stille witte wereld gaan twee kinderen met een slee. Het zijn Jaap en Gerdientje. Ze gaan de kerstboom halen. Met de grote slee van Opa.

Opa heeft gezegd: 'Je moet eerst de grote laan aflopen, de plas voorbij. Dan moet je het eerste laantje links ingaan. En dàn het eerste laantje rechts.... Aan het eind van dàt laantje, dáár ben ik aan het werk. En dáár groeien ook de mooiste kerstbomen.

En nu lopen ze hier. Ze zijn al een heel eind van huis. De grote plas zien ze al. En aan hun rechterhand zien ze een zijlaantje. Gerdientje wil de slee er in draaien. Maar Jaap houdt haar tegen.

[p. 43]

[p. 44]

'Dáár moeten we niet heen!' zegt Jaap.

'Jawel,' zegt Gerdientje. 'Het eerste laantje rechts.'

'Neen hoor, het eerste laantje links,' zegt Jaap.

Gerdientje steekt haar vinger op.

'Hóór dan,' zegt ze, 'ik hoor Opa, heel in de verte!'

Ze luisteren. Ja heus, ze horen kloppen in het bos.

'Opa hakt zeker een boom om,' zegt Gerdientje. 'Kom maar.'

En dan lopen ze samen het laantje in.

Het laantje is smal en krom. En heel erg lang. De kinderen lopen ver, maar ze zien Opa niet. En het kloppen horen ze nu ook niet meer. Gerdientje heeft zich vast vergist. Het eerste laantje links hadden ze moeten hebben.

'Zullen we teruggaan?' vraagt Jaap.

'Nog één bocht om,' zegt Gerdientje.

Ze lopen nog een eindje verder. En dan schrikken ze. Want door de bomen schemert licht. Ze zijn bijna aan het eind van het bos. En nòg hebben ze Opa niet gezien.

Aan de rand van het bos staat wèl een huisje. Het is oud en klein en scheef gezakt. En bij dat huisje staat een grote bruine hond. Die kijkt naar de kinderen met zijn kop omhoog. En dan komt hij blaffend aanrennen.

Gerdientje wordt bang. Jaap niet. Jaap zegt: 'Honden, die blaffen, bijten niet, hoor!'....

[p. 45]

Maar opeens komt er nòg een hond uit het bos springen. Al weer zo'n grote! Maar deze is zwart.

Nu staat de een voor de slee te blaffen. En de ander staat er achter. De kinderen kunnen nergens meer heen.

'Ga weg!' roept Jaap. 'Koest Bello!.... Stil Sultan!.... Vooruit Bruno, gauw naar de baas! Vooruit, schiet op!'

En Jaap wijst streng met zijn vinger naar het huisje.

Maar de honden luisteren niet. Ze grommen en blaffen. En ze doen geen stap opzij. Hoe zal dat nog aflopen met die twee boze dieren?

Gerdientje begint te huilen.

Maar Jaap gaat vóór haar staan. Hij trekt zijn klomp uit. Hij zegt dapper: 'Stil maar hoor!.... Als ze je bijten willen, dan zàl ik ze wel!'

Maar Jaap is toch ook wel erg wit om zijn neus.